page0852

844

Sallet — Salmasius

Francyją i umarł w Karlsruhe 1828 roku. Dzisiejszy książę Alfred urodzony 26 Grudnia 1814 r., jest jego wnukiem. Synowie jego ojca, księcia Floren-łyna (urod. d. 17 Marca 1786 r. zmarł 2 Sierpnia 1846 r.) z trzeciego małżeństwa z Katarzyną Bender (zmarł 1831) noszą nazwisko Salm-Iioogstraten. b) Książęcy dom Salm-Kyrburg, za stratę swojego hrabstwa i części dóbr Wild i Rheinhrabskich, wynagrodzony w 1803 w prowincyi Munster częścią trzecią majętności Bochold i Aahaus, odstąpił je w r. 1865 synowi Salm-Salm. W 1800 przystąpił również do związku reńskiego jako niezawisły, ale w roku 1811 przeszedł pod zwierzchnictwo Prus. Wyznaje wiarę katolicką. Głową domu jest teraz Fryderyk IV von Salm-Kyrburg. c) Książęcy dom Salm-Horstmor, pochodzący z Grumbachskiej linii Wild i Rheingrafów, za utracone w 1802 dobra we Francyi na lewym brzegu Renu, otrzymał Horstmar w biskupstwie Munster, które równie w 1810 roku do Francyi zostało przyłączone, a w 1815 przeszło pod władzę pruską W 1817 król pruski nadał dzisiejszemu Wild I Rheingrafowi Fryderykowi vom Salm-Grumbach, urod. w r. 1799, godność książęcą, odtąd może przybrał nazwę księcia Fryderyka von Salm-Horstmar. Dom ten jest wyznania ewangelickiggo, mieszka zwykle w Koes-feld w Westfalii.

Salmanazar, król assyryjski, następca Teglat-Phalassara. Zmusił do daniny ostatniego króla Izraela, Ozeasza, niedługo po jego wstąpieniu na tron. Gdy Ozeasz zawarł później przymierze z królem Egiptu i odmówił daniny, Salmanazar wyruszył na Samaryję, po trzyletniem oblężeniu zdobył miasto, przesiedlił mieszkańców do rozmaitych prowincyj Assyryi, i tym sposobem położył koniec królestwu Izraela, roku 721 przed narodzeniem Chr. Salmanazar podbił także znaczną część Fenicyi, niemogąc wszakże zdobyć potężnego miasta Tym.

Sa.lma.siU5 (Klaudyjusz), właściwie Claude de Soumaise, znakomity uczony XVII wieku, urodził się 15 Kwietnia 1588 w Semur w Auxois, uczył się w' Paryżu, a później w Heidelbergu filozofii i prawa i wystąpił we Francyi jako adwokat, w roku zaś 1631 został professorem w Lejdzie. Następnie otrzymał od Francyi tytuł radzcy stanu i inne odznaczenia, lecz gdy w r. 1649 na żądanie wygnanego króla Anglii Karola II, napisał dla jego ojca Defensio regia pro Carolo I i nadzwyczaj żarliwie bronił władzę królewską, zjednał sobie przez to niezadowolenie parlamentu i jego republikańskich przyjaciół w Hollandyi, tak dalece, że w roku 1650 bardzo chętnie przyjął wezwanie królowej Krystyny, aby przybył do Szwecyi. Atoli następnego juź roku powrócił do Hollandyi, bo mu klimat szweeki nie służył, i w roku 1653 wyjechał do kąpieli w Spaa, celem odzyskania zdrowia, gdzió umarł 5 Września. Z pomiędzy licznych jego dzieł, z których sądzić można o opracowaniu nagromadzonego materyjału i poznać wielką skłonność do polemiki Plinianae exercita-tiones in Solinum, (2 tomy, Paryż, 1629; nowe wydanie Utrecht, 1689), zajmują pierwsze miejsce. Między wydaniami starożytnych pisarzy przytoczyć należy: Scriptores historiae Augustae, (Paryż, 1620 i Londyn, 1652), wydanie Florusa (Heidelberg, 1619 i Lejda, 1638), Tertuliana De pallio, (Paryż, 1622 i Lejda 1656). Achillesa Tatiusa (Lejda 1640), i Simplicyusza Com-mentarius in Epietetum, (Lejda, 1640); z pism językowych i antykwarskich: De usuris, (Lejda, 1638), De modo usurarum, (Lejda, 1639), De foenore trapeztico, (Lejda, 1640), De mntus, (Lejda, 1640), De lingua hellenistica_r (Lejda, 1643), Fumift linguae hellenisticae, (Lejda, 1643), De annis clima-etericis et de antiqua astrologia, (Lejda, 1648) i De re militari Romanorum_y