page0016

6    Reddiga — Redemptoryści

zarządzał tym kościołem. Umarł w Żytomierzu 1828 r. Liczne jego kazania okolicznościowe drukowane w Berdyczowie, Połocku, w Wilnie, odznaczają się duchem prawdziwie kapłańskim i śmiałością z jaką wytyka wady wieku. Są one tak po mistrzowsku skreślone iż warto aby je ktoś zebrał i podał do użytku publicznego. Mianowicie ważne są pod tym względem kazania pod tytułem: Kazania na wyborach urzędników gubernii Wołyńskiej, miane w latach 1797 1808, 1811, 1817 i 1820. Mowy przy rozpoczęciu nauk w seminaryjum dyecezyjalnem, (1806); Kazanie na obchód pogrzebowy Tadeusza Czackiego, miane w r. 1813. Połock, w 8-ce. Kazanie pod czas aktu konsekracyi kościoła żytomierskiego, (Wilno, 1805).    F.M.S.

Redecki (Paweł), zasłużony pedagog, pijar, urodził się 1764 r. w mieście Wieluniu, nauki pobierał w szkołach pijarskich tamże, po skończeniu których poświęcił się stanowi nauczycielskiemu, wstąpił do zgromadzenia 1785 roku i wyświęcony został na kapłana w r. 1791, sam sic uczył i drugich nauczał w kollegijach pijarskich w Międzyrzeczu Koreckim, Łomży, w Warszawie i w Piotrkowie. Po upadku Rzeczypospolitej, był proboszczem w Suchcicach 1799, i w Rozprzy pod Piotrkowem 1801 r. Wtedy udał się za granicę i zwiedził uniwersytet w Lipsku i Halli, zkąd wróciwszy trudnił się obowiązkami pa-rafijalnymi i kaznodziejstwem po różnych kościołach. W r. 1815 przeniósł się do dyecezyi krakowskiej na probostwo w Trzcińcu i Rakoszynie, zkąd wezwany przez swoje zgromadzenie do Warszawy, w r. 1817 był przełożonym drukarni, później rektorem w Łukowie, rządził szkołą tamtejszą lat trzy, następnie przez tyleż lat był rektorem w Warszawie, przy ulicy Długiej, zkąd powtórnie obrany rektorem łukowskim, od r. 1831 rządził drukarnią pijarską w Warszawie, i tu umarł w r. 1847. Wydał z druku po większej części bezimiennie następne dzieła. 1) Hisioryja kościoła powszechnego przez Bielskiego pomnożona i do naszych czasów doprowadzona, (Warszawa, 1839, w 8-ce).    2) Hisioryja rzymska Walleja Paterkula z notami, genealogiją

cesarzów, Słownik i t. d., (tamże, 1836).    3) Arytmetykę, (tamże, 1841).

4) Dziennik nabożeństwa za dusze zmarłych, (tamże, 1831).    5) Litanija

o całem życiu i śmierci Jezusa Chrystusa. (tamżel832). 6) Sammlung der Kirchen Lieder aufs ganze Jahr., (tamże, 1835).    7^ Officia propria San-

ctorum Pafronorum Regni Puloniae, (tamże, 1837). 8) Oktawa Bożego Ciała na cały rok rozporządzona, (tamże, 1839)    9) Nabożeństwo codzienne

osobliwie w Piątek do cudownego Pana Jezusa w kościele św. Jana, (tamże, 1840). Prócz tego wyszły w r. 1837 poezyje jego w językach niemieckim, włoskim i łacińskim.    F. M. S.

Re demy ta (święta), żyła w Rzymie za czasów świętego Grzegorza Wielkiego, pospołu ze świętą Romulą i inną towarzyszką, w sainotnem ustroniu, prowadząc żywot pobożny i pustelniczy. Szczególniej Romula odznaczała się pokorą i posłuszeństwem, a sparaliżowana, bezwładnie spoczywając na łożu, cierpliwie znosiła swe nieszczęście. Martyrologijum rzymskie wymienia te świątobliwe niewiasty pod dniem 23 Lipca i przydaje ś. Herondinę, mistrzynię ś. Redempty, która prowadziła żywot pustelniczy śród gór blisko miasta Pale-stryny.    L. R.

Redemptoryści, czyli zakon Odkupiciela (Redemptor), założony na wzór jezuitów i dla togo często brany z nim za jedno, przez ś. Alfonsa Maryja Li-gnori (ob.), urodzonego 1696, zmarłego 1787 r. Grzegorz XVI r. 1829, Li-guorego zaliczył w poczet Świętych. Zakon redemptorystów założony przez niego i z tej przyczyny nazywany także Liguoryjanami, wziął początek 1732 r.,