scandjvutmp18d01

135

nie z własnej przybyłem tu ochoty, gdyż kraj mój nie jest gorszym od waszego.

—    Hi ! — zawołali chórem — jakżeby mógł być gorszym! Wiemy, twój kraj południowy, dość jedno rzecz słowo: słoneczny!

—    Tam ja mogłem obchodzić się bez cudzej pomocy, ale tu... ryb łowić, Jak wy nie umiem, zwierza ścigać także, sianam njgdy w życiu nie kosił powtarzał uśmiechając się, nauki Ujbanczyka.

Ten obojętnie na pozór tłómaczył każde jego słowo i mrugał 'przytakująco.

—    A jakże, .skądżebyś mógł umieć! — zagadali znowu chórem.

—    A nim się, jak wy, robić nauczę, z głodu umrzeć mogę. •

—    Boże uchowaj! Co za grzech! Chyba, że

sami nic mieć nie bodziemy !    *.

—    Za pieniądze *nie dostanę tego, co do życia potrzebne. U was można kupić futer, skór, kości mamutowej, ale jadła nie macie zwyczaju sprzedawać. Czy nie tak?

—    Co i gadać! Za ostatniego mielibyśmy takiego człowieka, co darem bożym handluje.

—    Ot, widzicie! Co złapiecie, to spożywacie sami; co można odłożyć, to odkładacie, a co wam zbywa, tego udzielacie tym, którym się na łowach nie poszczęściło. Czy nie tak?

—    Ależ tak !... O sąsiedzkich gościnach pewnie powiada — domyślali się.

W miarę, jak mówił, rosło zdziwienie i ciekawość słuchaczów, gromadzili się coraz bliżej, zaglądali jeden przez ramię drugiemu, wspinali się coraz wyżej; wkrótce ten amfiteatr szeroko spotniałych twarzy wyroił się aż pod powałę.

—    Ja od was nie mogę przyjmować tych po-