Sponsorzy2301

101

ło wszakże wolne od goryczy i zniechęcenia. Nieraz miody, nieznany poeta, po chwilowem upojeniu, dumał z tęsknotą, nad złym losem, i pragnąłby uchylić tajemniczą zasłonę przyszłości.

Pomysł szczęśliwy, stał się dla Berengera źródłem niespodziewanój pomyślności, jak to sam wyraża, w przedmowie do swych dzieł, poświęconych Lucyanowi Bonaparte.

„W roku 1803, pozbawiony wszelkich zasobów, zniechęcony daremnie żywioną nadzieją, składając rymy bez celu i zachęty, postanowiłem przesłać me prace bratu pierwszego konsula, panu Lucyanowi Bonaparte, wsławionemu zarówno wymową, jako też zamiłowaniem nauk i sztuk pięknych. List mój dedykacyjny, objawiał jak pomnę uczucia obrażonej dumy; bolało mnie albowiem, że byłem zmuszony szukać opiekuna. Ubogi, nieznany, zrażony wielokrotnie, nie śmiałem liczyć na pomyślny skutek. Wtóru na trzeci dzień potem, radość niesłychana. Pan Lucyan Bonaparte wzywa mnie do siebie, wypytuje o moje położenie, przemawia do mnie jako poeta, nie szczędzi rad i zachęceń. Na nieszczęście wkrótce potóm opuszcza Francyą. Sądziłem, że o mnie zapomniał, gdy wtem z największem podziwieniem otrzymuję list, wraz z upoważnieniem do odebrania pensyi przypadającćj na Lucyana jako na członka instytutu. List ten zachowałem starannie. „Upraszam pana, pisze Lucyan, abyś raczył przyjąć moję pensyą z instytutu; nie wątpię, że jeżeli pan zechcesz uprawiać dalej swój talent, staniesz się wkrótce ozdobą naszego parnasu. Staraj się pan zwłaszcza o doskonałość rytmu, bądź śmiałym w wyrażeniu, tak jak dotąd, lecz obok tego, bądź nieco wykwintniejszym.”

Lucyan twórca obszernego poematu, domyślał się zapewne, że ów Bercn-ger, posyłający mu sielanki i poezye, zupełnie dziś zapomniane, dosięgnie wkrótce szczytu sławy, i hojnie mu odpłaci otrzymane wsparcie, otaczając niewyczerpanym skarbem poezyi, wielkość i niedolę rodziny cesarskiej.

Wkrótce potóm Berenger pracować zaczął w redakcyi roczników muzeum, gdzie strawił lat dwa; zupełnie nieznany, nakoniec w roku 1809, otrzymał urząd w sekretaryacie uniwersytetu, z pensyą 1200 franków, za pośrednictwem pana Arnault, albowiem Lucyan Bonaparte, pozbawiony wszelkiego wpływu, nie mógł mu w niczóm dopomódz.

Dla człowieka walczącego z nędzą, byłto los świetny. Niezbyt uciążliwe obowiązki, odpowiednie były bujnój i niepodległej wyobraźni poety. Objąwszy urząd w uniwersytecie, Berenger pracował nad wynalezieniem drogi , właściwej wrodzonym zdolnościom. Zamiłowany jeszcze w poezyi wielkiej Epos, i dramatycznój, puścił wszalćże wodze swobodnej pieśni, i już niepojęta siła popychała go do tego rodzaju utworów. W 1813 przypuszczony do schadzek uczonych i artystów (au careau), wypłacając się piosnkami, z nieustającym zapałem, postępował na obranej drodze, a gdy w roku 1815 wydał pierwszy zbiór Swych prac, piosenki jego przechodząc oddawna z ust do ust, znane już były powszechnie.