Sponsorzy20901

281

Starzec zslwlały odżyłem w tej pracy,

I cała przeszłość sunie ml się w oczach. Dziwuaż ta przeszłość! jak ocean burzy,

Pełna wypadków, w bałwanach wzbierała! Teraz to cisza nastała grobowa:

Niewiele osób pamięć zachowała,

I słów niewiele dochodzi do starca;

A zresztą wszystko zginęło bez śladu!...

Ależ dzień blizko, lampa się dopala,

Ostatnia powieść 1 praca skończona (pisze).

GRZEGORZ {przebudzając ti{).

I zawsze ten sen, czy podobna? Zawsze Ten sen okropny!... i zawsze przed lampą, Ten starzec siedzi i pisze, a powiek Dziwnego starca sen nigdy nie sklei!

Jakże jest piękna ta jego spokojność,

Kiedy uczuciem pogrążony w przeszłość, Latopis witków ciągnie staroży tny cli!

Częstom chciał zgadnąć o czern pisze starzec, Czy nie o czasach, niewoli tatarskiej?

Może o zbrodniach, o kaźniach Iwana,

Może o szumuem nowogrodzkim wiecu,

0    sławie Moskwy? — i próżne domysły.

Ani na czole wyniosłem, ni w oczach,

Nie można czytać jego dum tajemnych,

1    ten sam zawsze spokojny I wielki.

Tak dzlak, prawdziwie, co posiwiał w radzie, Spokojnie patrzy na dobrych i niższych,

I słucha wieści o zbrodniach, o cnocie, Zawsze tak zimny, obojętny sercem.

PIMEN.

Nie śpisz Grzegorzu?

GRZEGORZ.

Błogosław mnie ojcze.

PIMEN.

Błogosław Panie sługę Ci wiernego,

Ninie I potem, i na wieki wieków.

GRZEGORZ.

Tyś ciągle pisał i nie zmrużył oczu;

A mój spoczynek szatan zamitrężył,

36