Sponsorzy2C001

398

Zamknięty w cicmmkn i wilgotnem więzienia Konrad obejmuje okiem straszny przepaść nad jaką stoi. Zaledwio słońce wzejdzie, czeka go śmierć, śmierć na palu, straszna i ohydna.

v j    .l>'» sizwT

. Znikła nadzieja szczęścia, czcze zamiary,

Tryumf swych wrogów, każu grożącej kar,,

Przeszłość się czerni jak otchłań bezdenna,

Przyszłość jak chmara gromami brzemienna.

Czyny, 1 sława, 1 myśli, i chęci,

Co jak ćma nocna kryły się w pamięci.

.........................

Lecz jest myśl jedna, której uśpić nie mógł,

Której pomyśleć nie śmiał: jak te wieści Przyjmie Medora, jak zniesie boleści?

Wtenczas raz tylko, wtenczas z cichym jękiem ,

Porwał się z miejsca, I z kajdanów brzękiem,

W,.,!.'    1    ..(.In .nnA inl-łm aa.iit.j! •*... >1__1

oioŁ

■ -i i

Wzniósł nagle ręce jakby zerwać żądał Więzy na które z wściekłością poglądał.

->iqęi brnnoH .yoa^sew

■«H1' "'I >U    v >1 AHltNIWBII jTUMr

Nakoniec znękany i strudzony zasnął wobec śmierci.

li bóiBO’i$

Śpi, uśmiech w nstacb, łza lśni zpod powieki,

Oddycha lekko, oby spał na wieki!

Konrad śpi, ale czuwa nad nim tkliwe oko Gulnary. Ona zdjąwszy pierścień z ręki śpiącego Baszy, za jego pomocą przeszła wśród straży, dostała się do więzienia. '

W powiewnej bieli, postać jśj w milczeniu,

Jak ilnph wlPinoi nńUern Up w pIpiiIii

»• w ipd    s v

lod o|_^łł

W powiewnej bieli, postać jśj w milczeniu, Jak duch wiejący, porusza się w cleniu Lekka, wysoka, pierś tylko i lica Mdłe światło lampy zaledwie oświeca;

Włos rozpuszczony na białej odzieży,

Jak smug ciemności wpół na piersi leży, Wpół spływa z ramion; stopa jak śnieg biała , I jak śnieg cicho na ziemię spadała.

Któż ona sama, w nocy, mimo straży,

Jak tu wejść mogła, Jak się wchodzić waży? Ach, spy taj raczej przed jaką przeszkodą, Zadrży kobieta gdy jej duszę młodą,

Czułość i litość jak Gulnarę wiodą?

It sil/

Jaws Iwr

tmA iiW

Guluara przyrzeka Konradowi pomoc, a przynajmniej otrzymanie zwłoki w spełnieniu wyroku śmierci. Dumny Konrad, odrzuca zrazu jej ofiarę:

-