Sponsorzy2R201

486

iycb Dgrodów przęniećć sic musi, kto v brzmieniu jego liry cmakowac pra ; goiv- Maluje tylko, piękna, przez sztukę ozdobioną, przyrodę, jaka ją oto- -czała. Nie zapouiin* wprawdzie rodu swojego, wysp i gór Giecyi, całkiem jednak przywiązała się do brzegów nadwiślańskich; tchnie wszędzie wdzięcznością i przywiązaniem do tych przez których błogich używa wczasów” I nic dziwnego, zapewne że tkliwe serce K daźnina przywiązało się szczerze dó swoich opiekunów, i nic dz«v nego że poeta ukochał owe nadobne Puławy, jak drobna ptaszyna kocha zielona dąbrowę, w której przelotnie ulepi sobie gniazdeczko. Nic dziwnego, że tam żyć i umierać pragnął, gdy miłość silna i namiętna, Jak zwykle miłość poety, stworzyła mu w Puławach świat cudów i marzenia i utrzymywała go pod wpływem czarodziej-ckiój swój laski- To też tkliwie Kniaźnm wylewał z piersi zbytek uczucia, przepełniający tęskne jego serce. Kt'ż,z tych jego słów nie odgadnie że one nabyły kuf ń cm fywilęwcgo ^zału, ai :zej głębokiej i pniwdzlwej

qułości. gowob -_tyńcnj,    .    łayrriu ^boi.u iiji.god ,y/óilysjj_ nsais

wiłLi T^e hraegi wiślane.

Te łąki kwieciem nsłane,    .„lołgoid łyd ₈iwaiq

onlobs oppiinsoo , ^Ten °S^rod» «^{dzie rozkosz miła}. / ,t_1BS0 rnubA i bosin mn op[cnnJiY^szJit£l^e ponęty skupiła, ,₅₉₇ Snolai udom nol >q Pastwo co szczęście nuct, , {_ioj

,uiov/b ogoid; h,q Drażul mulę t) Iko 1 smuci,. _ł( q    ,ytoyq ogobolm

^iaei?, Czy myśli puszczam obłędne "Między te lipy dWurzędne,

.imsiokoidobs Mn.l0f tyifcó,’ żal’iiizie ze mną' ■*** ^,,,boL *^ł)USOtn Ze strzałą w sercu tajemną ^{dljI 1}

i. tai ilo.toę iO .ci ua i • ijL<»

-fi o iimis ms ,,

.bnYł .V/n,!i; Tl p» i¹ -odó ,iai lusiuu >'

-iJSDn . t ; .i .    . ii

joniłiaboi yiona •łsbołm .    o>l^r

Niespokojny, rozkwilony    •

Szukam tęsknocie uch. ony,

Gazleby się łzom pozwoliło,

Które dla miłej lat mlłu.

woli l"j nu rjj Hiii ,pnę J- * #ł , x

¹¹ Ta gdy bodzie, jątrzy, nudzi, j]av/9iqo midowoc, o . _{Sleble odbJegam} , ,_U(]z,

i«od ■ od

■?!

Nie żądał Kniaznin wzajemności, czuł że nadzieje jego sealore, a jednak nie mógł się wyrwać potężnćj władzy, która ogarnęła jvgo derce, uległ jej, i tęskno opłakiwać mu tną swoję dolę:

1«J.

-    ii <

»iliq» ó!j//<>“« ivs‘ •upiór ihw/uauoj] .u •"* oJi, j iłi.ołg un

nfn.'* laH ł*r nią i ■    ' rim ' ¹ 1*

Ob i -ii'! .i >    ,

swoję

■ "    ' J

Próżno na łące kwiatów dostatek:

Nieświeżym dla nlćj ? rąk moich kwiatek.

Próżny uslłek i w rymie;

Odjęło słodycz me Imię.

Gdzie oczy zwrócę 1 moje żale,

Ją wyobrażam na każdćj skale

U    ^f    irj    ,v doJiuj