tpn 1 2214
7801

169

raniem Lcuna Kiszki, metropolity ruskiego, unija kościoła greckiego z łacińskim w Zamościu potwierdzona. —Po zgonie tego więcej rodzimym Sasom niż Polakom sprzyjającego króla, wywołała w pośród zwykłych rozruchów większa część narodu, za sprawą prymasa Teodora Potockiego, z Franeyi do Warszawy przyuyiego Stanisława Leszczyńskiego na nowo swym królem, przeciwna zaś, a to daieko mniejsza,

Fiyderyka Augusta, syna zmarłego monarchi. August o-trzymał się też mimo głosu tytko 15 senatorów i okoto 600 szlacLiy jedynie za pomocą posiłków moskiewskich przy tej godności, i został po ustąpieniu Leszczyńskiego do Gdańska, 17. stycznia 1734 w Krakowie koronowany, Nieszczęśliwy Leszczyński widząc się w swej nadziei zawiedziony, umknął na-koniec z Gdańska, przez Moskałów w oblężenie wziętego, do Prus, a potem do Franeyi, gdzie traktatem w Wiedniu zawartym (1735), wszelkicn do korony polskiej zrzekając się pre-tensyi, kśtwo lotaryńskie i barskie z tytułem króla polskiego w dożywotne posiadanie otrzymał. — Pod Augusta III. dOletnim panowaniem był w całej Polsce, tak też i w Galicyi zupełny pokój, a tylko jedynie zjazd pełnomocników dworu wiedeńskiego, petersburgskiego i carogrodzkiego na zaspokojenie wojny tureckiej w Niemirowie na Rusi (1737); zgon królewicza Jakuba Sobieskiego w Żółkwi (1737) j*'przeciąg wojsk rosyjskich przez Ruś na Wołoszczyznę (1738), i powtóre na pomoc Austryi przeciw królowi pruskiemu (1756—57) są niejakiej wzmianki godne; gdy przeciwnie rządy i prawa krajowe swą powagę przez nieczynność, po największej części w Saksonii bawiącego króla i wygórowaną dowolność przemożnych panów, coraz więcej tracić poczynały. Podczas długoletniego panowania tego króla, weszły też cudzoziemskie zwyczaje i przywary do kraju, które się później coraz więcej powiększały i upadek Polski przyspieszyły, Po wyjeździe królewskim z Pc-iski (1663) wybuehnęła w pcwaśnionym narodzie zgubna kłótnia 1 niespokój. Z powodu tych wyrzła od impe-ratorowej rosyjskiej, Katarzyny II., deklaracyja, że wprowadzi swe wojska do kraju, przyczem też równocześnie od króla zażądała, ażeby zdał sprawę z rządów swoich, jako o-piekuńoe wolności rzpltej. Na poparcie tego zagrożenia weszły też niebawem jej wojska do Litwy, gdy podobnież i wojsko pruskie do Polski pod pozorem wyszukania zbiegów wojennych wkroczyło i obywatelów^r tamecznych bezprzykładnie ciemiężyło. Prymas królestwa, Władysław Łubieński, wymógł przecie wkrótce u pomienionych dworów, że wojsko pruskie zupełnie ustąpiło z Polski, a rosyjskie ku granicy się cofnęło. Wtem nadeszła wiadomość, że August III. w Dreźnie apo-plcksią tknięty (5, paźdz.) żyć przestał, poczem zaraz sejm

22