scandjvutmp1ef01

179

179

A komary? Nie boisz się?

— Czego mam się bać? Zawsze, jeżeli nawet

złożyć je wszystkie do kupy, jeden.

Już leci od wschodu,

Dziób ostrząc cieniutki,

A nieba dosięgnąć mogący,

Na skrzydłach z kryształu Czarniawy, drobniutki Eksiekiu*), latawiec szumiący !

Przyleciał, zabrząknął,

Jak chińskiej dziewczyny Z srebrnemi dzwonkami nożyczki,

I z niknął wśród trawą szumiącej doliny.

A u nas... rozdęło policzki!

Zaśpiewał i roześmiał się:

—    Cha, cha! Zgadnij, zgadnij, cudzoziemcze!

■ — Kiedy nie rozumiem! Przetłómacz, a może

zrozumiem.

—    Nie-e! po rosyjsku nie wyjdzie. Lepiej wiesz co, będziemy się ścigać. Zgoda ?

Paweł, którego wczorajsze zdziwienie Mateusza, że w wiatr zdołał przepłynąć jezioro, zrobiło zarozumiałym, zgodził się chętnie. Lecz Ujbanczyk kilku silnemi uderzeniami wiosła wyprzedził go natychmiast, daleko zostawiając za sobą; poczem łódź chyżo na jednem miejscu jak frygę zwrócił i ku niemu przeciw prądowi podpłynął. Lekka, zwrotna, najmniejszemu ruchowi wioślarza posłuszna łódeczka sunęła szparko i wdzięcznie; zdawała się nie płynąć, a trzepotać po wodzie, ledwie jej tykając, i rwać się w powietrzu do lotu.

—    Jak ptak — wołał Paweł w uniesieniu, wy-

*1 Eksiekiu — ptak bajeczny.

1 2*