scandjvutmp22c01

W towarzystwie policjantów, uzbrojonych w ogromne bambusy, ruszyli znowu przez błotniste ulice miasta. I znowu otoczyła ich gawiedź, podniecona poprzednim widowiskiem.

Ale niezrozumiałe manipulacje z aparatem, oraz osobistość fotografa, który krzyczał i wygrażał pięściami ciekawskim, zabiegającym zbyt blizko przed same szkła „tajemniczego smoka“, nie podobały się tłumowi. Brzeski też chmurno patrzał na otaczających.

—    Jan-guj-tzy!... Jan-guj-tzy! — zaszumiało w dali.

Gdy fotograf schował głowę pod sukno, na chwilę

umilkła wrzawa, rozległ się natomiast homeryczny, roz-pasany śmiech. Mignęły w powietrzu łupiny, grudki ziemi i trafiły fotografa w nogę.

—    Co to ? co tam ? Czyś to pan mię trącił ? — krzyknął ten zmieszany.

Był blady i ręce mu drżały. Mimo to chciał skończyć zdjęcie i migawkę nacisnął.

Na lekki, nieznany trzask tłum cofnął się nerwowo, ale po chwili jął pchać naprzód z większą jeszcze siłą i rozhukaniem.

Policjanci tłukli niemiłosiernie kijami i własnemi warkoczami naprawo i nalewo.

—    Jan-guj-tzy... Bu jao! Pstryk, bu jao! (Nie trzeba pstryk) — krzyczano wkoło i mlaskano językiem, naśladując dźwięk migawki. Teraz wydawali się oni Brzeskiemu dzikszemi i ordynarniejszemi od pastuchów mongolskich.

—    Chodź pan !... chodź ! — wołał fotograf.

—    Na Boga, nie śpiesz się pan, bo gdy zauważą, że uciekamy, straszne będzie nieszczęście ! — szeptał Brzeski, zwalniając kroku. — W gimnazjum, gdy nas napastowano na ulicy, zawsze cofaliśmy się krokiem !

55