scandjvutmp22f01

—    Powiedz im — mówił baron do tłumacza — powiedz im, że i ja nie jestem winien, że też chcę natychmiast wyruszyć... Że potrzebny mi nie początek podróży, lecz jej koniec!...

—    Niech nam zapłaci, co się nam należy, my sobie pójdziemy!

—    Niech idą po pieniądze do swych urzędników — brzmiała odpowiedź i baron znikał w głębi swego mieszkania.

Mulnicy klęli, spoglądali z ukosa na chińskich żołnierzy i gładzili podbródki.

Sceny te powtarzały się nieledwie codzień. Wszyscy byli bardzo podrażnieni i nudzili się szalenie, gdyż naczelnik po przygodzie z fotografem zabronił komukolwiek wychodzić na miasto. W istocie ekspedycja okazała się w niewoli. Tylko oficer straży chińskiej i jego żołnierze u wrót zachowywali po dawnemu niezmącony spokój i uprzedzającą grzeczność.

—    Kiedyż wróci Ti Dun! ? — stale pytał oficera topograf.

—    Ti-Dun?! — powtarzał ten z uśmiechem i machał przecząco przed nosem dłonią, na znak, że nie rozumie.

—    Łżą szelmy! Napewno jest u siebie w mieszkaniu !... — gadał olbrzym. — Baron źle zrobił, że nie oddał wizyt tym urzędnikom, którzy u nas byli. Ale wiadomo, gdy azjatyckie Li-Cho Ro-Ga-Te trafi na europejskiego Hoch-geboren Commerzien Geheimrath, to z tego wyrośnie godny uwagi ananas. Teraz wzajemnie będą się uczyli grzeczności. Chińczycy ogromnie są grzeczni, znam ich... W Kuldży niemało mieliśmy z niemi roboty... Niby nie rozumieją, a uważałeś, doktorze, jak słuchają pilnie ?! Z tonu poznają, czego się trzymać!... Filigranowe bestje!...

58