scandjvutmp2c401

chwila stukały o kamienie podwórka drewniane podstawki chińskich bucików kobiecych, szeleściały jedwabie i cienkie głosy śpiewne powtarzały monotonnie:

—    Czy Czcigodna, Zgrzybiała Pani Chań-Wań raczy przyjąć życzenia nieprzebranej pomyślności od nędznej swej sługi?

Widocznie „Władca Wrót Zachodnich- porobił w In-kou obszerne znajomości i zdołał zaskarbić sobie wśród ziomków uznanie, gdyż procesja gości nie miała końca. Brzeski widział doskonale ze swego ukrycia figury młodych i starych kobiet, podobne ze wzorzystych sukni fał-dzistych, z uróżowanych twarzy, z dużych szpilek, tkwiących we włosach, z oczu czarnych, błyszczących, z kolorowych w rękach wachlarzy i kwiatów — do ogromnych barwnych owadów. Przysiadały w zabawnych głębokich ukłonach, niby dworskie damy.

Słyszał głos Lień, która odprowadzała gości często aż na podwórko. Raz poszła do wrót i, wracając, podniosła oczy do góry. W pstrej sukni, przepasanej szeroką, pon-sową wstęgą, związaną z tyłu w ogromną kokardę, ubielona, uróźowana, z uczernionemi brwiami i ogromnemi szpilkami w wysoko zaczesanych włosach, była również podobna do kolorowej muchy. Spostrzegła go, zmieszała się bardzo.

—    Pan... w domu?!... Pan... sam?!...

—    Siań-szena zabrali przyjaciele, Ma-czży figluje z towarzyszami...

—    Panu pewno tęskno?... Dla czego pan nie pójdzie do swoich rodaków?...

—    Niema ich tutaj.

—    Co za szkoda... Szkoda, że pan nie może przyjść do nas... jak dawniej!

200