0241

że udało się nam znaleźć taki osobny, własny kąt z dala od reszty. Zdajemy sobie bowiem sprawę, że czeka nas długa droga, a ciągłe bezpośrednie pobliże mogłoby być krępujące dla obu stron. W dodatku nie mamy jeszcze pojęcia, co to za element. Miejsca na naszej półce jest tyle, że możemy się obie wygodnie położyć, zostawiając jeszcze wolne przejście do drzwiczek obok nas. Drzwiczki te są w ciągłym ruchu, bo na tym tylnym dziobie mieści się klitka, w której mieszka skiper z rodziną.

Dzisiejsza barża jest trochę inna od poprzednich. Nie ma żadnego pomostu, którym by ją można obejść dookoła. Na oba dzioby wydostać się można z mrocznego jej wnętrza tylko po tych stromych schodkach, zakończonych nieszczelnymi, wiodącymi na pokładzik dzioba drzwiczkami. Pod jednymi z nich właśnie mieści się nasz jaskółczy gzyms. Na drugim dziobie stoi okrągły piecyk do gotowania kipiatku i zwisa przez burtę płytka klitka jedynej na całą barżę ubomy.

Taki rozkład miał ów jacht luksusowy, który odbił z nami od brzegu późnym zmrokiem dnia 18 września 1941 roku.

W zupełnie mrocznym jego wnętrzu stoimy wszyscy na baczność, a wilgotne ściany drżą od Roty, śpiewanej ściśniętym ze wzruszenia gardłem.

Choć jest zimno, mokro i ciemno, człowiek jest tak bezgranicznie szczęśliwy! Jedzie do Buzułuka, do naszego wojska, jest nareszcie wolny - i nie wie jeszcze, co znaczy wolność w tym sowieckim „raju”!