0305

łam tylko możliwości ataku z góry - o czym zresztą później... Na razie siedzimy na workach zziajani, zmęczeni i dziękujemy Bogu, że okropień-stwo ładowania się jest już za nami!

Brzegów nie widać stąd wcale. Jesteśmy za głęboko na dnie. Nad sobą mamy tylko niebo przekreślone żelaznym trawersem i wysokie obrzeża barży. Między lukami nie ma bezpośredniego połączenia. Musisz się dopiero po schodach wdrapać na lekko spadzisty skrawek blachą obitej burty, która obiega barżę dookoła. Poręczy nie ma tu żadnej. Nic. Po prostu skośna półka i Amu-daria. Tym to chodniczkiem dopiero, drobiąc ostrożnie krokami, dojść możesz do schodków następnej luki. Gorzej, gdy wypadnie przeprawiać się na tamten koniec chodnika do wiadomego drewnianego kojca, wiszącego, jak zwykle, nad głębią...

Barża podzielona jest na dwie połowy wysoką, wznoszącą się z jej dna wieżyczką, z opasanym galeryjką gankiem na szczycie. Pewnie dla nadania sobie powagi ganeczek ten obwiesił się białymi obwarzankami ratunkowych pasów. Sam trzon tej wieży ma w sobie już na poziomie pokładu cztery kliteczki, w których mieszka skiper i obsługa barży. Mijając otwierające się na zewnątrz drzwi, musisz bardzo uważać, by ich nagle od środka nie otwarto. Automatycznie zostałbyś wtedy zgarnięty z wąskiego chodnika w wodę. Na przednim dziobie stoi jeszcze blaszana buda z kuchenką, dostępna niestety tylko rodzinie skipera i obsłudze. Nam wara!

Kiedy pod wieczór barża ruszyła w drogę, luki były już ciche i spokojne. Wszystko zziajane odpoczywało pokotem na ich dnie. Graty, meble i kufry spiętrzono w jedną wysoką piramidę na środku każdej luki, toboły z pościelą rozesłano pod siebie. Zrobiło się zatem przestronniej. Mnie też udaje się teraz rozścielić siennik w całej jego przykrótkiej rozciągłości. To już ogromna pomyślność. Wprawdzie łażą po mnie jak najęci, ale pocieszam się, że w nocy te promenady ustaną.

Moja druga w życiu noc pod gołym niebem nie wydała mi się już taka błoga! Grzbietem wparta w cudzy kufer, a nosem w grzbiet pana Szczepana, kuliłam się z zimna i, jak parszywy pies, czochrałam do świtu. Wszy bowiem oblazły nas tu z miejsca straszliwie! Czy były zaczajone w deskach i szparach po poprzednich transportach, czy naniesiono je teraz z ludźmi i betami - nie wiem, dość, że wszystko aż chodzi na nas od tego paskudztwa! Mówi się trudno i drapie się dalej...

We dnie słońce pali bez miłosierdzia. Nigdzie ani skrawka cienia. Cała

311