Rys. 63
Przykład 4.1
a) Sprowadzić dowolną płaszczyznę w układzie nv n2, daną śladami a (ha, va), do położenia rzutującego względem płaszczyzny rzutni dodatkowej (rys. 63a).
b) Ponieważ dany jest ślad poziomy hQ płaszczyzny a, płaszczyzna rzutni dodatkowej będzie więc prostopadła do ha i jednocześnie do rzutni n.. Otrzymamy zatem (rys. 63b)
X\ “ UA
Przyjmijmy dwa punkt)' A i B należące do płaszczyzny a i leżące odpowiednio na jej śladach
A e ha \ Be va.
c) Rzutem punktu A na rzutnię n4 jest punkt A leżący na osi x, w punkcie przecięcia ze śladem h(l (odnosząca, prostopadła dox, pokrywa się ze śladem ha, a wysokość punktu A = 0.
Rzut poziomy B/ punktu B leży na osi x (Be 7^), rzut dodatkowy znajdzie się więc na prostej odnoszącej przechodzącej przez punkt Bf i prostopadłej do nowej osi rzutów x, oraz na wysokości określonej rzutem pionowym B" (rys. 63c).
Rzuty punktów należących do pła- ■ szczyzny a, tj. /!IV i Blv wyznaczają rzut dodatkowy płaszczyzny, tj. alv.
Jeżeli dowolna płaszczyzna zostanie określona w układzie nx i 7^ np. trzema punktami, dwiema prostymi przecinającymi się (p. 2.5), należy skonstruować jej ślad poziomy (p. 2.6), a następnie rzut dodatkowy.
Zastosowanie omówionej metody transformacji do przekroju wielościanu płaszczyzną dowolną ilustrują dwa podane przykłady.
Przykład 4.2. Przekrój ostrosłupa płaszczyzną dowolną a daną śladami (va /tj
Transformacja polega na wprowadzeniu do układu odniesienia rzutni dodatkowej, którą najczęściej jest rzutnia pionowa, inna niż rzutnie: podstawowa zr, i boczna 7ty Ustawienie rzutni dodatkowej zależy od położenia płaszczyzny tnącej wielościan. Ustawienie rzutni dodatkowej ma być takie, aby płaszczyzna tnąca była do niej prostopadła, czyli rzutująca. Tym samym zadanie sprowadza się do postaci zadań omówionych w poprzednim rozdziale, czyli do przekroju wielościanu płaszczyzną rzutującą.
Rys. 64. Rozwiązanie zadania uzyskane za pomocą transformacji układu bryły i płaszczyzny
do położenia rzutującego
71