123

Klasa I część I 123

2.    (A) Oglądanie rysunkowych żartów - s. 58 podr. I

-    opowiadanie przygody źrebaka z użyciem słów: raźno, bojaźliwy (wyjaśnienie określeń).

3.    (A) Czytanie wiersza „Źrebak” - s. 35 z. ćw. H:

-    samodzielne czytanie,

-    dopasowywanie zwrotki wiersza do ilustracji,

-    głośne czytanie właściwej zwrotki,

-    przepisywanie jej w liniach ćwiczeniówki,

-    podkreślanie wyrazów z„ź”.

4.    (A) Nauka na pamięć wiersza „Źrebak”.

5. (A) Ćwiczenia słuchu fonematycznego i różnicowanie „ź” i „zi”:

-    wyrabianie czujności ortograficznej,

• próba uzasadnienia pisowni - nauczyciel umieszcza na tablicy ilustracje: rysuje schematy dźwiękowe wyrazów. Zadaniem uczniów jest zastąpić „ź” nakrywką jasnoniebieską, a „zi” jasnozieloną, ziarno    źrebak

ziemia    źródełko

poziomki    kuźnia

-    słuchowa analiza wyrazów,

-    ustalenie pisowni „zi” przed samogłoskami, „ź” - przed spółgłoskami.

6. Podanie ciekawostek o koniu.

Najwcześniejsze ślady przodków konia znaleziono w skałach sprzed 50 milionów lat. Było to zwierzę wielkości psa, chodzące na czterech palcach każdej łapy. Stopniowo koń stawał się coraz większy i miał coraz mniej palców. Obecnie stoi na jednym, środkowym palcu okrytym ochronną opuszką zwaną kopytem. Dawno temu polowano na konie, dopiero później zaczęto je hodować i wykorzystywać jako pomoc w pracy człowieka.

Kiedyś nazywano hipopotama koniem rzecznym, ze względu na jego łącińską nazwę, którą po przetłumaczeniu odczytujemy jako: „Koń rzeczny żyjący na lądzie i w wodzie Na łąkach, latem można spotkać koniki polne - nie są spokrewnione z prawdziwym koniem. Mają tylko wspólną nazwę.

O koniu ułożono kiedyś przysłowie, którego używa się do dziś:

Darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby ”

- wyjaśnienie przysłowia przez nauczyciela.

7.    (D) Praca plastyczna,Źrebak” - wydzieranka z kolorowego papieru.

8.    (B) Dodawanie i odejmowanie w zakresie 10 s. 5,8 z. ćw. IIS. m.

9.    (C) Gry i zabawy ruchowe:

,Zaprzęgi” - ćwiczenie z obręczami, dzieci dobierają się parami, jedno jest konikiem, drugie trzymając obręcz powozi, zaprzęgi jeżdżą w różnych kierunkach, na hasła - zmiana.

Powożenie kucykami, ue z szarfami.

leg zabawy: dzieci dobierają się trójkami, dwoje z przodu to kucyki. Podają sobie „wewnętrzne” a w „zewnętrznych” trzymają lejce - szarfy. Z tyłu staje woźnica, chwyta lewą ręką za lejce, awej trzyma bat - szarfę. Z boku sali/boiska wyznaczona jest stajnia. Pojazdy jeżdżą w różnych h, wymijając się. Na hasło nauczyciela pojazdy zajeżdżają do stajni. Zabawa ze zmianą ról.