167

Strona 167/228

nilu?    S? ^    & Limit wydruku: O

a o

9.6 Pdtąj Pt&ka W WllC< 2    pchfol q

O wpływanie na pracę PP i PK, by była zgodna z interesem społecznym

(ingerencja w sprawy personalne),

O zbieranie informacji o oficjalnych strukturach policyjnych.

W ramach PKB utworzono służbę śledczą, złożoną głównie z pracowników PK, która m.in. gromadziła informacje o przestępczości pospolitej, przygotowywała się do podjęcia walki z przestępcami po wojnie, prowadziła wywiad w instytucjach niemieckich, rozpracowywała kolaborantów.

Według szacunkowych obliczeń (braki dokumentacji) PKB w październiku 1943 roku liczył w Generalnej Guberni! (bez uwzględnienia dystryktu lubelskiego) około 8 tys. 400 członków, z czego 2040 to przedwojenni policjanci, czyli prawie 15 procent funkcjonariuszy policji „granatowej” naleZało do tej oiganizacji. Na początku drugiej połowy 1944 roku liczba ta prawdopodobnie wzrosła o około 50 procent, a więc prawie co drugi oficer i co szósty szeregowy Policji Polskiej byli członkami Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa.

9.6. Policja Polska w walce z przestępczością pospolitą

W okresie okupacji nastąpił duży wzrost przestępczości, przede wszystkim bandytyzmu kryminalnego. Zagrożenie wynikające z tego faktu dla polskiego społeczeństwa miało dwojaki charakter: ludność była narażona na działanie przestępców, a także stawała się obiektem represji okupanta, gdy ofiarami napadów kryminalnych stawali się Niemcy lub niemieckie instytucje.

Władze hitlerowskie konsekwentnie i zdecydowanie zwalczały przestępczość na terenach wcielonych do Rzeszy, natomiast dopuszczały działalność kryminalną w kontrolowanej przez siebie skali na obszarze GG. często wręcz wykorzystując przestępców do walki z polskim ruchem oporu Wśród czynników sprzyjających eksplozji bandytyzmu można również wymienić: zdobycie znacznej ilaści broni przez członków środowisk kryminogennych w trakcie działań wojennych, zasilenie szeregów przestępców przez dezerterów, przemieszczenia ludności, często pozbawionej źródeł utrzymania.

IW roku 1910 Policja Polska energicznie zaczęła prowadzić walkę z przestępczością. Walkę, która przyniosła widoczne skutki: zahamowanie wzrostu liczby przestępstw, zwłaszcza tych najcięższych, zlikwidowanie wielu groźnych band rabunkowych. Nic obyło się jednak bez znacznych strat: w samej PP w 1940 roku 50 policjantów poniosło śmierć, a wielu odniosło rany.

W 1941 roku mniej było napadów rabunkowych i morderstw, poprawił się stan bezpieczeństwa na prowincji, chociaż w połowie roku doszło nowe zjawisko: kradzieże