30 2

62 Epilog

Fischer. A komuż pan to mówi? muller. Sami zauważyliśmy. poeta. Być może, że to nie całkiem moja wina... schłosser. A czyja? Czyja to wina, że zwariowałem? poeta. Podjąłem się próby przeniesienia państwa w odległy świat odczuć z lat dziecięcych, tak, abyście nie rozumieli przedstawionej tu bajki jako niczego ważniejszego niż jest w istocie, leutner. Tak łatwo to ci się nie uda, dobry człowieku. poeta. Powinniście byli państwo na te dwie godziny zapomnieć o całym swoim wykształceniu⁴⁵. fischer. A jakżeż to możliwe? poeta. Zapomnieć o wiedzy... schlosser. No, tego by jeszcze brakowało! poeta. Wszystko, co przeczytaliście w recenzjach, muller. Patrzcie, jakie wymagania! poeta. Jednym słowem - stać się na nowo dziećmi, fischer. Ale my przecież dziękujemy Bogu, że już nimi nie jesteśmy,

leutner. Nasze wykształcenie kosztowało nas wiele wysiłku, a ile się napociliśmy ze strachu.

Tupanie na nowo

sufler. Może by pan poeta spróbował trochę wierszem, może nabiorą więcej respektu. poeta. Może uda mi się jakaś ksenia⁴⁶. sufler. Co to znaczy?

poeta. Nowoczesny sposób wierszowania, który daje się lepiej czuć niż opisać. Zwraca się do parteru

⁴¹ ...zapomnieć o całym swoim wykształceniu... Z takim samym apelem - tym razem bez ironicznego podtekstu - zwrócił się Tieck do czytelnika swoich opracowań baśni i legend średniowiecznych: „Drogi Czytelniku, nie wiem, czy bywasz w takim nastroju, że chętnie dajesz się przenieść z powrotem w czasy dzieciństwa i wracasz do dawnych wrażeń i bez żalu zapominasz, czego się wcześniej nauczyłeś i czego doświadczyłeś”. Przedmowa do Historia dzieci Haimona (Die Geschichte von den Haimonskindern in zwanzig altfrankischen Bildern. Kurze Vorerinnerung, 1796) - cyt. za: L. Tieck, Liebesgeschichte der schónen Magelone und andereErzdhlungen, Munchen, bd., s, 53 (tłumaczenie moje).

⁴⁰ ...ksenia... - aluzja do Ksenii (Xenien) - krytycznych dystychów Go-ethego i Schillera wydrukowanych w roku 1796, rozprawiających się ostro z ówczesną produkcją teatralną.

Publiczności, jeśli twój sąd choć trochę ma mi być nauką -Pokaż, że chociaż trochę mnie rozumiesz.

Publiczność z parteru obrzuca poetę zgniłymi gruszkami i jabłkami oraz kulkami z papieru

poeta. Nie, panowie tam na dole, za mocni mi jesteście w waszej sztuce wierszowania, znikam.

Wychodzi, publiczność idzie do domu, koniec zupełny