94 2 bmp

Ofiary,którą ciągle tak ponawiać trzeba,

Jak Mszę świętą codzienną,by biel Hostii dzielić.

Z niej wyrasta kwiat ciszy i czar Chrystusowy I spokój rozmodlenia prostoty anielskiej.

Kto uwierzył jak Paweł,jak Jan umiłował I jak Piotr deklaruję gotowość płonącą -Ten - choć skromnie zajmuję pozycje nieśmiałe -Nosi w sobie ogniste miłowania słońce.

Słońca zaś niepodobna przyćmić zasłonami:

Promieniuje złociście przez abażur ciała.

Tak z pokory,skromności emanuje światłem I znaczy ślady kroków - wielka Boża chwała.

Kapłaństwo - niepojęty splot szczęścia,męczeństwa, Wrażliwe jak mimoza,czułe jak membrana -Zakwita różowymi pąkami świętości,

Gdy na grzędach ofiary bywa rozsiewane.

Prosimy nam wybaczyć to rozszyfrowanie,

Wiemy bowiem: Pan Jezus tak serce kreuje,

Iż samym swym istnieniem,swym bezwiednym rytmem Ono Jego Królestwo wśród świata buduje.

Reminiscencję wiosny - fiołki i konwalie,

Których ukrycie w cieniu zdradza zapach świeży.

■ Życzymy,abyś,cichy Sługo Jezusowy,

Do końca - jak obecnie - miłował i wierzył.

'/Wanda Łakowicz/

6. Na rocznice - jubileusze kapłaństwa^ życia zakonnego lub pracy misyjnej

Na 25-lecie - Księdzu

Przeminęło. Jak sen krótki. Pierzchło tak jak pszczeli rój.

Lat dwadzieścia pięć kapłaństwa Choć to był prac skwarny znój.

Było wszystko.Jak to w życiu. Jak.na szlakach Bożych dróg: Kalwaryjska noc zaćmienia,

Noc i cienie Krzyża smug.