gora 1 bmp

*

ru. W czasie wiercenia ipnwdn się kilkakrotnie, czy powstający otwór jest prosty. Wiercenie przerywa się, gdy otwór osiągnie połową wysokości korka.'-*, po czyir. wyjmuje się bor i osuwa z jego wnętrza, za pomocą meta.'owego pręeika znajdującego się w komplecie borów, wyciętą część korka. Pozostałą część otworu boruje się od drugiego końca korka. Doświadczeni pracownicy laboratorium zwykle borują nieprzerwanie całą długość otworu z jednej strony, jednakże początkując}-, stosując tę metodę, uzyskują otwory o poszarpanych krawędziach i dlatego nie powinni używać tego sposobu. Dobrze dopasowany korek powinien ślizgać się po rurce (boczne ramię kolby destylacyjnej, termometr itp.J pod działaniem, niewielkiego nacisku. Jeżeli wy bazowany otwór okaże się za mały, doprowadza się go do pożądanych wymiarów przy użyciu małego, okrągłego pilnika. Trzymając rurkę możliwie blisko końca wprowadza się ją w otwór korka i ruchem obrotowym ostrożnie wsuwa do środka. Pod żadnym pozorem nic wolno rurki trzymać zbyt daleko od korka oraz używać siły przy wsuwaniu rurki w otwór o zbyt malej średnicy. Nieprzestrzeganie tycłi oczywistych zasad m.cże spowodować pęknięcie rurki 1 dotkliwe pokaleczenie rąk.

Debre wyniki borowania uzyskuje się jedynie używając ostrych borów, których ostrzenie prredstawiono na rys II.3.3. Bor wsuwa się na metalowy stożek i lekko dociska, jednocześnie dociskając r.óz A w punkcie B i wykonuje się borem kilka obrotów. Powstaje wówczas ostra, tnąca krawędź. Jeże;: jednak nóż albo bor naciska się zbyt mocno można łatwo uszkodzić tnący obwód heca t ostrze takie jest niewłaściwe. Aby bory mogły dobrze spełniać sewr zadanie, należy je ostrzyć po dwu łub trzykrotnym użyciu.

Korki zwykłe stosuje- się przeważnie w zestawach pracujących pad dinleniem etmesfarycznym. natomiast w zestawach do destylacji próżniowej (p. Il.Iil) używa się korków gumowych. Większość cieczy i par organicznych działu r.a nowe karki gumowe powodując ich puchnięcie, korki zaś, kilkakrotnie już używane w tyci; warunkach, nil- ulegają przeważnie ładnym mianem, cc prawdopodobnie spowodowane jest wy-tworzeniem się trwulej powłoki ochrcr.nej na powierzchni korka. Wycięcie otworu w korkach gumiwyc* wymaga u żyda bardzo ostrego bora c średnicy takiej SBmeJ jak frcdnica rurki, którą zamierza się włożyć v/ uzyskany otwór. Dor smaruje się niewielką ilością gliceryny (powtarzając smarc tranie UiłlwJtrotiui- w czasie iwiercenia) ł lekko przycidwjąc wkręca się go W ko-

Hy,. u j s rek. Czynność U wymaga dużej dozy cierpliwości i czasu. Jeżeli bar wciska się zbył tnocno, to powstający otwór ma nieregularny kształt i zmniejszoną średnicę.

Nasunięcie korka lub węża gumowego na rurkę szklaną bardzo ula-twia zwilżanie gumy gliceryną. Zwykło po pewnym czsste użytkowania guma przeciera do szkła i prr.y jej zdejmowaniu należy bardzo uważać,

>1 Pu niHyctu    wpmvy eiynrjołł :«    His    un:*. «/

licy nlwer Jcx ;x-i«ry.

aby rurki nie złBrr.uó. Cze sin tak przyklejono korki gumowe zdejmuje się, opierając koniec rurki (lub termometru) na stole i wtroinie naciskając kciukami i>a korek zsuwa się go ku dołowi. Mcżnu pastąpić także w spos6b następujący: W możliwie najmniejszy bor, zwilżony gliceryny, wprowadza się rurkę i ostrożnie pokręcając oddziela E^u=»'ę cd szklą. Należy przy tym uważać, aby w zdejmowanym korku nie wyciąć nowego otworu.

11.4.    CIĘCIE I ZGINANIE RUREK SZKLANYCH

Rurki szklane przecina się w następując;/ sposób; V/ odpowiednim miejscu robi się trójkątnym pilnikiem lub nożem do dęcia szklą głęboką ry®ę prostopadłą do osi rurki. Następnie trzymając rurkę obydwiema rękami tak, aby rysa znajdowała się pomiędzy kciukami, Jccz z przeciwnej «trc«y rurki 1 wykonuje Kię ruch rozciągająco-łumiący. Rurka pęka tworząc przelotu o równych krawędziach, które należy' obtopić. V/ tym celu ogrzewa się przecięty koniec rurki w palniki: Bunsene, uż obrzeze nadtopi się, przy czym rurkę należy stale obracać, aby ogrzewanie było równomierne, lecz jednocześnie niezbyt intensywne, gdyż rurka może wówczas ulec częściowemu zatopieniu.

$ V~? ; 01 C}

rr

Hjra. 114.1

Do zginania rurek służą palniki motylkowe. Rurkę trzyma się oburącz wzdłuż osi płomienia, tak aby była ona ogrzewana na odcinku 5—S cm (rys. II.4.la), przy czym rurkę stale obraca się w celu równomiernego nagrzania. Gdy tylko rurka zmięknie, usuwu się ją z płomienia i isk podtrzymuje, aby jeden z jej końców npódul pod własnym ciężarem. Należy uwaisć, zęby zginana część rurki pozostawała stale w tej samej płaszczyźnie co i reszta rurki. Nic powinno się nigdy stosować nacisku przy Zginaniu

rurki, gdyż Uzyskuje się wówczas zgięcia r. załamaniem, co przedstawi o-wkmo na rys. IM.lc.

11.5.

ŁAŹNIE OGRZEWAJĄCE

_)<• się zazur

żlewkiriubBBBI

„statywie-, Po naęzy Łaźni tych używa s

Do ogrzewania w ten-r.cr a turach nie przekraczających 100“ stosi;-zazwyczaj łaźnie wodne łub parowe. vV najprcctrzej postaci *ą to

emaliowane naczynie ze

gtfp,^łaasctt jiskffa *•:

parów najprostszej postaci tą to żelazne urircćówanc na "odpowiednim

____ tych używa się do ogrzewania cieczy niepalnych lub do ogrzewa-

r.ia j lTd ćliłodi icą zwrotną cieczy o niskiej temp. wrzenia Ponieważ Jednał; derze o rossir] temp. wrzenia są przeważnie Jednocześnie łatwo palne, obecność nieosłoniętego płomienia wprowadza znaczne ryzyko pożaru. Dlatego w tych przypadkach używa się łaźni porowej lub wodnej ogrzewanej elektrycznie. W laboratoriach wyposażonych w centralny dopływ gorącej pary dogodnie jest ustawić na stałe pewną ilość łaźni