— duża zazwyczaj prędkość obrotowa, która umożliwia budowanie maszyn lekkich i zajmujących niewiele miejsca,
— brak mechanizmu korbowego utrudniającego eksploatację,
— brak kontaktu sprężanego czynnika z olejem smarowym, dzięki czemu nie występuje jego zanieczyszczanie podczas procesu sprężania,
— możliwość sprzęgania bezpośrednio z silnikiem napędowym (silnik elektryczny, turbina parowa, turbina spalinowa).
Do ich wad należy zaliczyć:
— konieczność stosowania materiałów wysokiej jakości, a więc drogich,
— uzyskiwanie niskich ciśnień,
— małą sprawność przy niskich wydajnościach.
W jednostopniowych sprężających maszynach przepływowych, zarówno promieniowych jak i osiowych, rozróżnia się następujące przepływowe elementy konstrukcyjne:
— konfuzor wlotowy,
— kierownicę wstępną,
— wirujący wieniec łopatkowy,
— kierownicę zawirnikową (dyfuzor),
— kolektor zbiorczy.
Konfuzor wlotowy służy do doprowadzania sprężanego czynnika do wieńca łopatkowego oraz nadania mu odpowiedniej prędkości. Kierownica wstępna wytwarza na wlocie do wieńca łopatek roboczych jakieś ewentualnie dodatkowo wymagane powierzchnie prędkości. Wieniec łopatkowy pośredniczy w doprowadzeniu do sprężanego czynnika energii zewnętrznej, a w kierownicy zawirnikowej (dyfuzorze) następuje zamiana energii kinetycznej posiadanej przez czynnik na energię potencjalną ciśnienia. Kolektor zbiorczy służy do wyprowadzania sprężonego czynnika z maszyny sprężającej.
Zasada działania promieniowych sprężarek wirowych jest taka sama, jak pomp odśrodkowych, należą one bowiem do tej samej rodziny maszyn wirnikowych. W sprężarkach tych, w odróżnieniu od pomp odśrodkowych, następuje jednak w czasie przepływu czynnika zmniejszanie jego objętości, co jest możliwe dzięki ściśliwości gazu. Równocześnie następuje też wzrost ciśnienia (sprężania), któremu towarzyszy przyrost temperatury.
Sprężarki promieniowe można podzielić na jednostopniowe i wielostopniowe. Sprężające maszyny przepływowe buduje się jako wielostopniowe wówczas, gdy uzyskanie żądanego stopnia sprężenia wymaga dostarczania tak dużej energii właściwej, że jest ona większa od możliwej do uzyska-
281