str 054 055

on miał uzbrojenie. Napięcie i zdenerwowanie opanowało powstańców. Uparcie nasuwały się pytania: czym zakończy się pierwszy bój, kto wyjdzie cało z tego starcia? Te same pytania zadawał sobie Wróblewski, ale świadom nastrojów powstańców wydawał zdecydowane rozkazy i pewny siebie, zdawałoby się nieustraszony, krążył wśród rozstawionych już zgodnie z rozkazem ludzi.

Dochodziła godzina czwarta po południu, gdy przed obozem pokazali się Rosjanie. I chociaż oczekiwano ich tutaj od kilku godzin, ich pojawienie się stało się tak niespodziewane, nagle, że zaskoczyło powstańców.

Ale oto słychać spokojny głos Wróblewskiego wydającego ostatnie dyspozycje przed podjęciem walki. Był to już najwyższy czas, przeciwnik bowiem już rozpoczął zdecydowany atak w kącie załamania lewego skrzydła. Z potężnym okrzykiem ,,huraaa”, z ogromną brawurą, nie spodziewając się zapewne silnej obrony Wróblewski rzucił się w lewy róg.

Sytuacja stawała się groźna, Rosjanie coraz bardziej zbliżali się, a kiedy podbiegli na bardzo małą odległość, Wróblewski wydał rozkaz otwarcia ognia. Padły pierwsze strzały, oddane przez powstańców. Rosjanie zaskoczeni, bo dotychczas powstańcy unikali walki, zatrzymali się, a po chwili zaczęli się wycofywać. Wróblewski ani na moment nie stracił zimnej krwi. Dosko-

nale panował nad sytuacją. Trzeba było za wszelką cenę nie dopuścić do przerwania pasa obrony. Strzelcy 2 kompanii, kierowani przez szefa sztabu, dzielnie stawiali opór i wkrótce odparli nieprzyjaciela od lewego skrzydła.

Otucha wstąpiła w serca powstańców. Przez moment uradowanym ludziom z oddziału Wróblewskiego zdawało się, że Rosjanie nie dadzą im rady, że odejdą zdumieni niespodziewanym oporem. Ale tylko chwilę trwała radość, bo oto nieprzyjaciel ponowił atak.

Wróblewski w lot zorientował się, że wojska przeciwnika zmieniły taktykę i teraz zamierzają uderzyć, nie jak poprzednio w jeden punkt obrony, lecz tyralierą zaatakować front i oba

55