wymagania6 bmp

40 4. RÓWNOWAG] ADSORPCYJNE DLA UKŁADU GAZ-C1AŁO STAŁE

Wykresy zależności 1/u od \lp w bardzo prosty sposób umożliwiają określenie zarówno pojemności monowarstwy v_m, jak i wartości b charakterystycznej dla danego układu. Przecięcie się linii prostej z osią rzędnych na tak sporządzonym wykresie umożliwia bezpośrednie odczytywanie wartości Vv_m. Tangens kąta nachylenia prostej odpowiada wartości \/v_m b

tg« =

(4.27)

Znając pojemność monowarstwy i wartość tangensa kąta nachylenia izotermy do osi odciętych, można obliczyć wartość charakterystyczną b. Równanie (4.22) można również przedstawić w postaci

Ze względu na dużą przydatność równania Langmuira, współczynniki A i k uzależniono od temperatury. Basmadjian [1] podaje następujące zależności:

A₂ A-j A = exp A\ + — + —-TT²

(4.29)

(4.30)

Wartości współczynników A Aj, A$ i ku ki oraz ki wyznacza się doświadczalnie.

4.2.4. Izoterma adsorpcji Redlicha-Petersona

Modyfikacją równania Langmuira jest empiryczne równanie Redlicha-Petersona [28]. W niektórych przypadkach umożliwia ono dokładniejsze obliczenia izotermy adsorpcji niż za pomocą równania Langmuira. Równanie to ma postać

Jacob i Tondeur [17] wyprowadzili empiryczne równania określające zależności współczynników A i B oraz wykładnika potęgowego n od temperatury T

n = «i + — T

(4.32)

(4.33)

(4.34)

Dla konkretnego układu wartości A_u A₂, A₃,    B₂, Bu «i i «2 wyznacza się do

świadczalnie.

4.2.5. Izoterma adsorpcji Kisarowa

Równanie izotermy Kisarowa [18] bazuje również na równaniu Langmuira. W swoich rozważaniach Kisarow uwzględnił siły przyciągania między cząsteczkami adsorbatu w porowatych adsorbentach. Izoterma adsorpcji ma postać

Współczynniki A, B oraz wykładnik potęgowy n dla konkretnego układu i temperatury wyznacza się doświadczalnie.

4.2.6. Izoterma adsorpcji BET

W procesie adsorpcji par związków organicznych na węglach aktywnych otrzymuje się izotermy typu drugiego. Przykładem tego może być przedstawiona w pracy Paderewskiego [27] izoterma adsorpcji chloroformu na węglu aktywnym N (rys. 4.7).

Dla prężności par znacznie niższych od ciśnienia pary nasyconej obserwujemy, że przebieg krzywej odpowiada izotermie adsorpcji Langmuira (od-

RYS. 4.7. Izoterma adsorpcji chloroformu na węglu aktywnym N