img028 (63)

26

silnie kwaśny. Poziom - wymywania (eluwialny) jest wyraźnie wykształcony, o barwie szarobiałej, silnie kwaśny i bardzo ubogi w łatwo rozpuszczalne związki mineralne. Miąższość tego poziomu dochodzi do 20, a nawet do 30 cm. Poziom B wmywania (iluwialny) jest zwięzły lub zbity. Skałę macierzystą C bielic stanowią na Niżu Polskim piaski eoliczne, wodnolodowcowe i rzeczne starych tarasów akumulacyjnych, zaś w terenach górskich - bezwęglanowe piaskowce, zlepieńce, granity i gnejsy.

Zależnie od stosunków wodnych bielice stanowią siedlisko boru suchego, boru mieszanego lub świeżego boru mieszanego wilgotnego. Bielice wzięte pod uprawę mają budowę: ^Ap"^A2~^Bs^_l" ’ ^ ^g-*-^eby ubogi w składniki pokarmowe, klasy bonitacyjnej V lub VI.

W typie bielic wyróżniono następujące podtypy: bielice żelazis-te, próchniczne, żelazisto-próchniczne i glejowe.

a.    Bielice żelaziste wyróżniają się budową profilu: A^-A^-B^-C. Mają dobrze wykształcony poziom B_s, w którym występuje dużo związków żelaza, często w postaci konkrecji lub warstw rudawcowych.

b.    Bielice próchniczne mają następującą budowę profilu: A^-Ap-“^AH~^A2~^BH"^C- ^Pozi°^m B|_| jest dobrze rozwinięty, barwy brunatnoczar-nej, silnie zwięzły. Jest w nim dużo kwaśnej próchnicy i mało tlenków żelaza.

c.    Bielice żelazisto-próchniczne, o budowie profilu: ^AQ-A^-A2“ B_h-B_s-C (rys. 6), mają wszystkie poziomy dobrze rozwinięte. Cechą wyróżniającą ten podtyp jest wyraźne wykształcenie podpoziomów B_H

i B_s. W poziomie B mogą występować konkrecje orsztynu żelazisto--próchnicznego. Gleby te stanowią siedlisko boru świeżego, zaś użytkowane rolniczo należą do klas bonitacyjnych V lub VI.

RYS. 6. Bielica źelazisto-próchniczna

d. Bielice glejowe (glejobielice), o budowie profilu: A_L-Ap-A_H~ a.^-BG-CG, występują w miejscach wilgotnych i podmokłych. Skałę ma-« ierzystą stanowią ubogie piaski. Na glebach tych rozwijają się hory mieszane i bory wilgotne.

a

ja Vtl

Klasa VII. Gleby zabagniane _x

Gleby zabagniane wytworzyły się w^ warunkach silnego uwilgotnienia spowodowanego wysokim poziomem wody gruntowej lub działaniem wód powierzchniowych pochodzących z zalewu albo z opadów. Gleby te

i    worzą się z piasków naglinowych, glin, iłów oraz utworów pyłowych. Silne uwilgotnienie gleb prowadzi do powstania warunków beztlenowych,

ii    więc sprzyjających występowaniu procesów glejowych. Procesy glejowe w glebach mineralnych polegają na redukcji związków żelazowych do żelazawych (Fe‘⁵⁺-Fe²⁺) powodowanej przez drobnoustroje beztlenowe w obecności substancji organicznej. Barwa gleby w profilu zmienia się z brunatnej na zielonkawą, niebieskawą, zielonkawoszarą lub nzaropopielatą, w zależności od pH danego poziomu i aktualnego uwilgotnienia .

Wyróżnia się procesy glejowe odgórne, tzw. opadowoglejowe, spowodowane okresowym nadmiarem wody opadowej i procesy glejowe oddolne, gruntowoglejowe.

W klasie tej wydzielono 2 typy: gleby opadowoglejowe (pseudoglejowe), gleby gruntowoglejowe.

I.Gleby opadowoglejowe (pseudoglejowe)

Gleby opadowoglejowe są odgórnie silnie oglejone, o zasadniczej budowie profilu A-g-C, często A-g-Bg-C, głębokość oglejenia sięga do 1,5 m. Oglejenie wywołane jest gromadzeniem się wód opadowych nad warstwami słabo przepuszczalnymi. Gleby pseudoglejowe są bądź okresowo, bądź trwale silnie uwilgotnione. Pewne zróżnicowanie składu granulometrycznego w profilu, warunkujące odgórne oglejenie, lost często spowodowane procesem ługowania związków zasadowych i przemieszczania iłu koloidalnego z wierzchnich warstw do poziomu wmycia.

Gleby opadowoglejowe dzielą się na 3 podtypy: gleby opadowoglejowe właściwe, stagnoglejowe, opadowoglejowe hielicowane.