img049 (45)

Dystrofia wątroby - faza późna (dystrophia hepatis tarda s. rubra)

W związku z cytolizą hepatocytów, pozbawione podpory beleczkowej cienkościenne naczynia zatokowe środkowego obszaru zrazika poszerzają się znacznie, a następnie pękają prowadząc do rozległych wylewów krwi w obszarze martwicy.

W obrazie mikroskopowym dominują tu teraz erytrocyty, które ulegając stopniowo rozpadowi tworzą liczne ciemnobrunatne ziarna hemosyderyny. W obszarze wylewu widoczne są także fragmenty uległych martwicy rozpływnej komórek wątrobowych.

Makroskopowo wątroba jest powiększona, pstra, mozaikowa z ciemnoczerwonym centrum i żółtobrązowym obwodem zrazików. Zrazikowa dystrofia wątroby ma na ogół ostry przebieg i kończy się często śmiercią. Czasem przechodzi jednak w postać przewlekłą. Zejście zmian zależne jest od rozległości i stopnia uszkodzenia zrazików. Na ogół miąższ ulega częściowej regeneracji, częściowo zaś przerośnięciu tkanką łączną włóknistą. Wątroba staje się pomniejszona o nierównej, wyboistej powierzchni, barwy żółto-brązowej i twardej konsystencji, co odzwierciedla zwłóknienie narządu.

W praktyce weterynaryjnej dystrofię wątroby na tle hemolitycznym obserwujemy w krwotoczności popołogowej bydła, niedokrwistości kapuściannej bydła, niedokrwistości prosiąt; na tle toksycznym zaś - u świń trzymanych na podłogach asfaltowych, w zatruciach łubinem, wyką czy skarmianiu spleśniałą

paszą; na tle wirusowym - np. w wirusowym zapaleniu wątroby u psów.

i

44