img081 (26)

ANEKS

A. Diagnoza w autyzmie dziecięcym

A. 1. Model postępowania diagnostycznego

Obecnie stosowana diagnoza autyzmu ujmująca to zaburzenie jako syndrom opiera się przede wszystkim na objawach. Postępowanie diagnostyczne może przebiegać trojako (poniżej podano przykłady konkretnych metod):

1)    Na podstawie tzw. objawów osiowych (zgodnie z ICD-10 z 1993 r. i z DSM-IV z 1994 r.), którymi są:

a)    jakościowe zaburzenia interakcji społecznych,

b)    jakościowe zaburzenia w' komunikowaniu się,

c)    ograniczone, powtarzające się i stereotypowe modele zachowania, zainteresowań i aktywności.

2)    Poprzez identyfikowanie pojedynczych cech zachowania dziecka:

a)    Diagnostyczna Lista Kontrolna E-2 B. Rimlanda,

b)    Kwestionariusz CHAT S. Barona-Cohena.

3)    Na bazie oceny dokonanej przy bezpośredniej behawioralnej obserwacji: a) Skala Oceny Autyzmu Dziecięcego (CARS) E. Schoplera.

Diagnoza w autyzmie może być również zorientowana na różnicowanie z innymi zespołami zaburzeń rozwoju, na selekcję główmie ze względów edu-kacyjno-terapeutycznych. Diagnoza powinna służyć, oprócz uwzględniania symptomów autystycznych, ocenie funkcjonowania dziecka w różnych obszarach, takich jak:

a)    poziom rozwoju psychoruchowego, inteligencji — Profil Psycho-edukacyjny E. Schoplera, Skala Brunet-Lezine, skale inteligencji;

b)    zaburzenia integracji sensorycznej — Testy Integracji Sensorycznej (SCSIT), J. Ayres;

c)    dojrzałość społeczna — Karta Oceny Postępu w Rozwoju Społecznym (PAC), II.C. Gunzburga.