IMG999 (5)

2. Migracje

Prawie do roku 2000 w większości rozważań dotyczących przyszłości Europy I politycznych, społecznych, ekonomicznych i kulturalnych 1 pomijano demografię. Wizyta w jakiejkolwiek szkole mogłaby sprawić, że niejeden przejrzałby na oczy, jednak niewielu polityków, socjologów czy filozofów ma w zwyczaju odwiedzanie szkóŁ

To prawda, że tylko nieliczne kraje w Europie były kiedyś jednorodne pod względem etnicznym, ale mniejszości zamieszkałe w ich granicach nie były zbyt oddalone od siebie w kwestii światopoglądu, mentalności i korzeni; nie pochodziły z odległych krajów czy nawet kontynentów. Przed pierwszą wojną światową migracje Polaków do zachodnich Niemiec i północnej Francji lub Żydów z Europy Wschodniej odbywały się na stosunkowo niewielką skalę. Ponadto ówcześni imigranci chętnie przejmowali wartości i styl życia nowych ojczyzn. Dość często zdarzało im się nawet zmieniać imiona i nazwiska, aby łatwiej się zintegrować.

Imigracja na skalę masową po drugiej wojnie światowej była wynikiem zmian polityczno-terytorialnych, takich jak wysiedlenie Niemców ze wschodniej i południowo-wschodniej Europy, a następnie po dziesięciu latach za sprawą cudu gospodarczego. Lecz i tym razem nowo przybyła ludność pochodziła głównie z samej Europy: Włosi i Jugosłowianie, którzy wyjechali do Niemiec, a także Hiszpanie i Portugalczycy, którzy trafili do Francji. Jednak większość tych grup narodowościowych nie zostawała na miejscu, ale powracała do kraju pochodzenia, w miarę jak poprawiała się tamtejsza sytuacja gospodarcza. W tamtym okresie największe kraje Europy rekrutowały pracowników spoza granic kontynentu do zajęć, których nie chcieli lub nie potrafili wykonywać Europejczycy.

Kolejna fala imigrantów wiązała się głównie z upadkiem imperiów - byli to mieszkańcy Indii Zachodnich, Pakistańczycy oraz Hindusi, których celem stała się Wielka Brytania. Hindusi, wypędzeni z Ugandy przez Idi Amina, osiedlali się także w Wielkiej Brytanii,

35