Obraz
8 (40)

74 JEHOWA

Masakra całego miasta za winy kilku jego mieszkańców jest bezprawiem, podobnie jak mordowanie dziecka za winy jego rodziców. Rzeczywistym przestępstwem mieszkańców tej krainy było, jak wynika z Biblii, ich nieposłuszeństwo. Przeto Hebrajczycy zostali wybrani przez Jehowę jako ci, którzy zmiotą ich z powierzchni ziemi i zasiedlą ich ziemię.

Prowadzone są obecnie rozważania, czy asymilacja Hebrajczyków w Kanaanie była rzeczywiście związana z masowym ludobójstwem, jak to podaje Biblia. Współczesne stanowiska archeologiczne na niektórych polach biblijnych bitew (na przykład w Hazor, Lachisz i Debir) ujawniają ślady gwałtownych zniszczeń pochodzących z czasów Jozuego. Wykopaliska w innych miejscach dają mniej konkretne wyniki. Wielu ludzi ze zrozumiałych względów chciałoby pomniejszyć rozmiary biblijnego rozlewu krwi. Bez względu na to, ile prawdy jest w biblijnej historii podboju Kanaanu, wyjaśnia nam ona interesujące uwarunkowania ludobójstwa:

Ludobójstwo często bywa narzędziem promującym gwałtowne zmiany polityczne bądź społeczne poprzez usunięcie jednej grupy ludzi i zastąpienie jej inną. Z tego właśnie powodu ludobójstwo stało się znaczącym zjawiskiem historycznym związanym z wysiłkami Bractwa zmierzającymi do gwałtownych politycznych i społecznych zmian.

Ludziom, którym nie są obce żydowskie nauki moralne, brutalne zachowanie przypisywane Jehowie i Hebrajczykom może wydawać się dziwne. W żydowskiej etyce najbardziej znany jest Dekalog. Jehowa przekazał go Mojżeszowi podczas eksodusu „narodu wybranego" do Ziemi Obiecanej. Po śmierci Mojżesza Jehowa oraz armie Izraelitów rażąco naruszali wskazania Dziesięciorga Przykazań. „Nie będziesz zabijał" zostało wyraźnie przekroczone, gdy Żydzi masakrowali mieszkańców Kanaanu. Zignorowali zupełnie „Nie będziesz kradł ', gdy grabili cenne kruszce z ginących miast. Nie byli też lepsi, jeśli chodzi o stosowanie przykazania „Nie będziesz pożądał domu bliźniego swego... ani żadnej rzeczy, która jego jest”, gdy dopuszczali się ludobójstwa, aby zagarnąć ziemie swoich bliźnich. To zachowaniejest bardzo zastanawiające,jako że wiele biblijnych przykazań nakazuje przyzwoity sposób postępowania. Od najmłodszych lat uczono na przykład Żydów, aby nigdy nie współpracowali z grzesznikami dając fałszywe świadectwa. Inne podkreśla wagę osobistej odpowiedzialności w przypadku nacisku ze strony grupy, stwierdzając: „Nie będziesz zgadzał się z całą grupą w czynieniu zła". Tolerancja znalazła swój wyraz w prawie: „Nie będziesz dręczył obcego ani prześladował go..." Złodzieje musieli wypłacać odszkodowanie swoim ofiarom. Jak można pogodzić istnienie tak humanitarnych przykazań z tak barbarzyńskim zachowaniem?¹ Część odpowiedzi na to pytanie można odnaleźć w słowach Manetona:

Cuda, które według Mojżesza miały miejsce u stóp góry Synaj, to częściowo zawoalowana forma egipskiej inicjacji, którą przekazał on swoim rodakom zakładając filię egipskiego Bractwa we własnym kraju...²

Jeśli słowa Manetona są prawdziwe, to wiele Przykazań może mieć ludzki, wywodzący się z Bractwa, rodowód. Wskazywałoby na to ciągłe pojawianie się w tej organizacji humanistów, mimo że dominowały w niej wpływy Nadzorców. Sam Mojżesz wydaje się być, przynajmniej do pewnego stopnia, jednym z nich. Biblia opisuje go jako człowieka umiarkowanego, często stającego w obronie Hebrajczyków, gdy Jehowa chciał ich za coś ukarać. Jak to zostanie ukazane w dalszej części książki, w Bractwie często pojawiały się idee humanitarne, lecz nie potrafiły one osiągnąć dominującej pozycji.

Kolejnym zadziwiającym aspektem biblijnego ludobójstwa było zachowanie się mordowanych ludzi. Według Biblii tylko jedno miasto poddało się. Reszta wybrała walkę i groźbę vyymordowania. Czy nie jest bardziej prawdopodobne, że stanąwszy naprzeciw przeważającej armii hebrajskiej i być może grzmiącego z nieba „Boga", poddałyby się bądź próbowałyby wynegocjować warunki pokojowego odejścia z Kanaanu? Biblia interesująco wyjaśnia, dlaczego tak się nie stało:

Żadne miasto nie zawarło pokoju z Izraelitami, prócz Chiwwitów mieszkających w Gibeonie. Wszystkie zostały zdobyte zbrojnie.

Taki był zamiar Pana, któty uczynił upartymi ich serca, tak że prowadzili wojnę z Izraelem i popadli pod klątwę bez miłosierdzia, aż do wyniszczenia...

Księga Jozuego 11.19-20

Powyższy cytat pokazuje, że Jehowa sterował ludźmi przekonując ich do walki z Hebrajczykami, aby doprowadzić w ten sposób do ich kompletnego wyniszczenia. Jest to wręcz oszałamiające i bardzo ważne stwierdzenie, ponieważ wskazuje ono, że Jehowa lub inni Nadzorcy zdominowali miasta tego regionu i używając swoich wpływów wmanipulowali ich mieszkańców w wojnę z Żydami. Według Biblii podobne manipulacje miały już miejsce znacznie wcześniej. Gdy Żydzi byli jeszcze w niewoli egipskiej, Jehowa polecił Mojżeszowi udać się do faraona z prośbą o uwolnienie plemion żydowskich. Mimo iż Jehowa miał wpływ na faraona, z góiy uprzedził Mojżesza, że jego odpowiedź będzie odmowna. Zgodnie z tym, co mówi Biblia, Jehowa miał konkretny powód posłużenia się faraonem w ten sposób:

I rzekł Pan do Mojżesza: „Idź do faraona, ponieważ uczyniłem twardym serce jego i jego sług abym mógł czynić znaki swoje wśród nich, i abyś opowiadał dzieciom swoim i wnukom, co zdziałałem w Egipcie. A znaki moje czyniłem między nimi, aby wiedzieli, że Ja jestem Pan”.

Księga Wyjścia 10.1-2

Po usłyszeniu tych słów, Mojżesz wielokrotnie udawał się do faraona z błaganiem o uwolnienie plemion żydowskich. Jego prośby były systematycznie odrzucane i po każdej z nich Jehowa zsyłał kolejne nieszczęście na Egipcjan. Były to: naloty szarańczy, plagi, ciemności, a na koniec wymordowanie wszystkich egipskich synów pierworod- ³

1

Z punktu widzenia współczesnych norm moralnych nie wszystke przykazania Starego

2

Testamentu były humanitarne. Wolność wyznania nie była tolerowana. Niewolnictwo było instytucją uznaną i Żydom wolno było sprzedawać swoje córki w niewolę. Zasada karania „oko za oko, ząb za ząb" nie zawsze jest zgodna z tym, co nazywamy sprawiedliwością.

3

H. Spencer Lewis, Rosicrucian Otiestions..., str. 79.