Prawie we wszystkich wypadkach statek taki ma główne urządzenie sterowe typu biernego (lub rzadziej czynnego), a ster strumieniowy stanowi jedynie dodatkowe urządzenie zwiększające manewrowość.
Rys. 7.87. Schematy poprzecznych sterów strumieniowych: a) z jednym kanałem na dziobie; b) z kanałem na dziobie i w części rufowej; c) z dwoma kanałami w części dziobowej
W praktyce stosuje się najczęściej jeden ster strumieniowy umieszczony w kanale w części dziobowej statku (rys. 7.87a). Spotyka się też rozwiązania z dwoma poprzecznymi sterami strumieniowymi umieszczonymi na dziobie i w części rufowej statku (rys. 7.87b) lub też w dwóch równoległych kanałach w części dziobowej (rys. 7.87Ć). To ostatnie rozwiązanie konstrukcyjne stosuje się wtedy, gdy wymagana jest duża moc silnika napędowego śruby steru poprzecznego, co pociągałoby za sobą stosowanie zbyt dużej średnicy śruby przy rozwiązaniu jednokanałowym. Spotyka się też niekiedy stosowanie zdwojonego steru strumieniowego w części rufowej statku.
Podział dziobowego steru strumieniowego na dwa oddzielne urządzenia zwiększa jednocześnie niezawodność, ponieważ przy awarii jednego steru pozostaje jeszcze w odwodzie drugi.
Stery aktywne umożliwiają również dojście do nabrzeża oraz odejście od nabrzeża bez pomocy holowników, a w razie ich stosowania (przy jednostkach
0 dużych wymiarach) zmniejszają ich liczbę.
Efektywność działania poprzecznego steru strumieniowego jest największa przy statku zatrzymanym, a ściślej przy zerowej wartości prędkości kadłuba względem wody. Efektywność ta maleje wraz ze wzrostem prędkości statku
1 zmniejszaniem się długości statku (pod warunkiem, że zostaną zachowane odpowiednie proporcje między wymiarami statku a mocą steru strumieniowego).
Zmianę efektywności działania poprzecznego steru strumieniowego dla statku o długości 150 m, w zależności od prędkości, przedstawiono w formie wykresu na rys. 7.88.
Z wykresu tego wynika, że zakres dobrej efektywności omawianego steru strumieniowego mieści się w granicach prędkości:
365