Przechwytywanie w trybie pełnoekranowym 07 20093611 bmp

W. 1'uarck Wtłfp do nauki o A^ummitaMniiu. Wimłiwil 200*. ISBN 978-85-60501-14-6. C by WAlP 2008

Funkcje komunikowania

Taki trychotomiczny podział jest najbardziej rozpowszechniony na świecie, choć często poszczególne funkcje nazywa się inaczej; zwłaszcza funkcja „kształtowania opinii" nazywana jest rozmaicie; wychowawczą, propagandowo-agitacyjną, publicystyczną, perswazyjną, komentującą itd.

Michał Szulczewski, w oficjalnej nauce polskiej lat 70. główny autorytet w badaniach propagandy, wyróżniał cztery funkcje prasy i nazywał je:

■    organizatorską,

■    propagandową,

■    wychowawczą,

■    rozrywkową (Szulczewski 1964:51).

Według Adama Podgóreckiego prasa:

■    informuje,

■    daje diagnozy społeczne,

■    jest trybunem ludu,

■    wychowuje (Podgórecki 1966).

Kazimierz Młynarz uznaje cztery następujące funkcje środków masowych:

■    informacyjną,

■    organizatorską,

■    wychowawczą,

■    rozrywkową (Młynarz 1971).

W tym samym czasie Henk Prakke, przywódca zachodnioniemieckiej funk-cjonalistycznej nauki o publicystyce, czyli szkoły z Munster, przypisuje prasie funkcje:

■    informacyjne,

■    komentujące,

■    rozrywkowe oraz

■    socjalizująco-organizatorskie (Prakke i in. 1968: 103).

Na te socjalizująco-organizatorskie funkcje wypowiedzi publicznych składają się:

■    kontrola społeczna,

■    przekazywanie dziedzictwa kulturalnego,

■    uspołecznianie norm i przekonań,

■    włączanie nowych członków do danego kręgu kulturalno-cywilizacyjnego

■    rozpowszechnianie informacji i opinii.

Zapisano 2

kliknij, aby i