skanowanie0009

96 Harold Pinter

Krótka pauza.

Powiedz: proszę.

STANLEY (czytając gazetę)

Proszę.

MEG

Powiedz najpierw przepraszam.

STANLEY Najpierw przepraszam.

MEG

Nie. Tylko przepraszam.

STANLEY Tylko przepraszam.

MEG

Powinnam ci złoić skórę.

Meg zabiera talerz i, mijając Stanleya, wichrzy mu włosy. Stanley krzyczy i odpycha ją. Meg idzie do kuchni. Stanley przeciera sobie oczy pod szkłami, znów zabiera się do gazety. Wraca Meg. Przyniosłam ci imbryk z herbatą.

STANLEY

Nie wiem, jak bym sobie dał radę bez ciebie.

MEG

Nie zasługujesz na to.

STANLEY

Czemu?

MEG (nalewając mu herbaty, udaje zawstydzenie)

Mówisz do mnie w taki sposób.

STANLEY

Co to za herbata? Wczorajsza?

MEG

To dobra herbata. Dobra mocna herbata.

STANLEY

To nie herbata. To lura!

MEG

Nic podobnego.

STANLEY

Ach, ty! Stare pudło i mizdrzy się!

MEG

Nieprawda! A jeśli nawet się mizdrzę, nie wolno ci tego mówić!

STANLEY

A tobie wolno przychodzić do mężczyzny, kiedy śpi — i go budzić?

MEG

Stan! Nie lubisz, kiedy ci przynoszę herbatę?

STANLEY

Nie mogę pić tej lury. Czy nikt ci nigdy nie mówił, że imbryk trzeba przynajmniej zagrzać?

MEG

Mój ociec by nie pozwolił, żebyś mnie obrażał w ten sposób. STANLEY

Twój ojciec? A kimże on był?

MEG

On by cię zaskarżył.

STANLEY (sennie)

Meg, nie obraziłem cię przecież. Czy zrobiłbym coś tak szkaradnego?

MEG

Właśnie, że mnie obraziłeś.

STANLEY (zakrywa twarz rękami)

Boże, jaki ja jestem zmęczony!

Milczenie. Meg podchodu do kredensu, wyjmuje zeń ściereczkę do kurzu, odkurza trochę pokój obserwując Śtanleya. Podchodzi do stołu i ściera kurze.

Nie tu, do cholery!

MEG (znajduje kruszynkę chleba na stole i żuje ją)

Mówiłeś, że nie ma nawet kruszynki, a była! (wyciera sobie usta ściereczką do kurzu) Stan?

STANLEY

Co?

MEG (nieśmiało)

Naprawdę ci się podobam?

STANLEY

Wolałbym w każdym razie mieć ciebie niż katar.

MEG

Tylko tak mówisz.

STANLEY (gwałtownie)

Słuchaj, dlaczego nigdy tu nie posprzątasz? To chlew, a nie dom!