skanowanie0044

166 Harold Pinter

PETER

Widziałem.

MEG

Wczoraj go tu nie było. Czy... czy zajrzałeś do środka?

PETER

Rzuciłem okiem.

MEG (podchodząc do niego, szeptem)

Jest tam coś wewnątrz?

PETER

Wewnątrz?

MEG

Tak.

PETER

Jak to — wewnątrz?

MEG

Wewnątrz, w wozie.

PETER

Na przykład — co?

MEG

No... na przykład... czy jest tam... czy tam wewnątrz jest taczka?

PETER

Taczka?

MEG

Tak.

PETER

Nie widziałem taczki.

MEG

Nie widziałeś? Na pewno?

PETER

Co by pan Goldberg robił z taczką?

MEG

Pan Goldberg?

PETER To jego wóz.

MEG (z ulgą)

Jego wóz? Ach, nie wiedziałam.

PETER

Oczywiście, że jego.

MEG

Ach, to mi ulżyło.

PETER O co chodzi?

MEG

Ach, to mi ulżyło.

PETER

Przejdź się trochę, idź na powietrze^

MEG

Tak, pójdę. Pójdę. Pójdę i zrobię zakupy.

Idzie w kierunku tylnych drzwi. Słychać, jak na górze ktoś trzaska drzwiami. Meg odwraca się.

To Stanley! Schodzi. Co ja zrobię z jego śniadaniem? (biegnie do kuchni) Peter, co mu dać na śniadanie? (wygląda przez okienko) Nie ma płatków owsianych.

Oboje wpatrują się w drzwi. Wchodzi Goldberg. Widząc, że wlepili w niego wzrok, zatrzymuje się, potem mówi z uśmiechem. GOLDBERG Komitet powitalny!

MEG

Ach, myślałam, że to Stanley.

GOLDBERG

Uważa pani, że jesteśmy do siebie podobni.

MEG

O, nie. Pan inaczej wygląda.

GOLDBERG (wchodząc do pokoju)

Jestem inaczej zbudowany, oczywiście.

MEG (wchodząc od kuchni)

Myślałam, że schodzi na śniadanie. On jeszcze nie jadł śniadania. GOLDBERG

Pańska żona robi świetną herbatę, panie Boles, wie pan?

PETER

Tak, czasem. Czasem też zapomina.

MEG

Czy Stanley zejdzie?

GOLDBERG

Czy zejdzie? Oczywiście, że zejdzie. W taki piękny słoneczny poranek — czemu miałby nie zejść? Zaraz wstanie, za chwilę. (siada przy stole) I jakie tu śniadanie go czeka!