skanuj0011 (391)

- 2. Planowanie zagospodarowania turystycznego 243

Ryc. 25. Zagospodarowanie turystyczne miejscowości Strazne w Karkonoszach (Czechy). Przykład zagospodarowania ośrodka sportów zimowych

	wyciągi narciarskie
U	obiekty noclegowe
i	kościoły
u	inne zabudowania
	drogi
	lasy

[Miossec 1997, 65]. Jednak, jak podaje J-M. Miossec, mimo planowego rozwoju turystyki, Tunezja nie ustrzegła się związanych z tym problemów, gdyż w miejscowościach i regionach odwiedzanych przez zagranicznych turystów występują dotkliwe kłopoty z wodą i niedostatkiem odpowiedniej siły roboczej, jak również dają o sobie znać konflikty przestrzenne wynikające z nieprzestrzegania założeń planistycznych.

Przykład Tunezji jest raczej wyjątkiem dla krajów Afryki, gdyż w większości z nich planowanie przestrzenne w zakresie turystyki jest raczej słabo rozwinięte (poza Republiką Południowej Afryki, Egiptem, Kenią i wyspami na Oceanie Indyjskim). Spośród państw afrykańskich położonych na południe od Sahary na uwagę zasługuje Gambia [Dieke 1993, 431], w której już w 1974 r. nad Oceanem Atlantyckiem (na zachód od stolicy Bandżul) zaczęto w sposób planowy zagospodarowywać pas wybrzeża o wymiarach 15 km na 750 m, tworząc w ten sposób strefę o nazwie Tourism Development Areas (TDA).

Jednym z poważniejszych problemów, które muszą być rozwiązywane przez planistów zajmujących się zagospodarowaniem turystycznym, jest kwestia pogodzenia preferencji turystów z wymogami ochrony środowiska przyrodniczego i dziedzictwa kulturowego. Dotyczy to przede wszystkim obszarów o szczególnym przeciążeniu ruchem turystycznym, jak nadmorskie rejony Hiszpanii. W celu rozwiązania nabrzmiałych problemów, które pojawiły się na śródziemnomor-