skanuj0095 (25)

190 Edukacja wspierająca uczniów w wieku wczesnoszkolnym

tykowane zgodnie z założeniem, że dziecko dojrzewa w swoim własnym rytmie rozwojowym i czasowym, chyba że wyraźnie odstaje od normy. Program dostosowany jest do możliwości dzieci, a więc każde z nich może wykazać się takim czy innym osiągnięciem.

8. Personel klasy, grupy dziecięce

9. Kwalifikacje nauczycieli

•    Liczba dorosłych jest regulowana liczebnością grupy dziecięcej oraz rodzajem aktywności i czasu potrzebnego do wykonania zadań. Przy projektowaniu obsady w analizie uwzględnia się: zaciekawienia i zainteresowania dzieci, pracę indywidualną z dziećmi

0    specjalnych potrzebach lub zainteresowaniach, prace z rodzicami, koordynację zajęć prowadzonych przez różnych nauczycieli, specjalistów i pracowników administracji zaangażowanych w pracę szkolną.

•    Klasy początkowe nie powinny grupować więcej niż 25 uczniów przy dwuosobowej obsadzie nauczycielskiej (jeden może być pomocnikiem) lub nie więcej niż 15-18 uczniów przy obsadzie jednoosobowej.

•    Skład grupy w obrębie klas zmienia się w zależności od zadań, jakie dzieci mają rozwiązać. Jeśli występują trudności, nauczyciel wkracza z intensywną pomocą, kierując dzieci do tego typu zajęć, które je będą interesować

1    nie będą dla nich za trudne.

•    Wszyscy uczący posiadają odpowiednie kwalifikacje do nauczania dzieci w wieku wczesnoszkolnym.

10. Opieka przed    • Program oferuje dzieciom różne zajęcia

i po zajęciach    przed i po zajęciach szkolnych. Dziecko ma

możliwość wyboru (łącznie ze spożywaniem posiłków) różnych zajęć, np. korzystania z biblioteki, gotowania, pieczenia, prac plastycznych, technicznych, odrabiania lekcji etc.

Zaprezentowane elementy praktyki korzystnej rozwojowo wskazują, że w pracy z dzieckiem w klasach I-III szkoły podstawowej chodzi o zwrócenie uwagi namowę rozwiązania, na odchodzenie od utartych schematów organizowania procesu edukacyjnego. Winien on być otwarty na nowe pomysły i roz. wiązania. Chodzi o taki proces, który by tradycyjną scholar discimus (uczymy się dla szkoły) skutecznie zmieniał w nowoczesną vitae discimus (uczymy się dla życia). Jedynie bowiem słuszna maksyma — non scholae sed vitae discimus (uczymy się nie dla szkoły lecz dla życia) nadal funkcjonuje tylko w lenni, zamiast w praktyce pedagogicznej.

Literatura

1.    Adamek 1., Praktyka rozwojowa w wychowaniu dziecka. Wyd N.ml im. WSP, Kraków 1996.

2.    Adamek I., Rozwiązyzoanic problemów przez dzieci. Wyd N.ml owe WSP, Kraków 1995.

3.    Arends R. I., Uczymy się nauczać. WSiP, Warszawa l*>‘> I

4.    Biber B., Early education and psychological devclopmcnl, Yale I lnlverslly Press, New Haven 1984.

5.    Bliskie i dalekie wychowania. PWN, Warszawa 1987.

6.    Bruner }., W poszukiwaniu teorii nauczania. PWN, Warszawa I‘I

7.    Davis R. M., ALexander L. T., Yelou S. L., Konstruowanie m/,ileniu kształcenia. PWN, Warszawa 1983.

8.    Denek K., Doskonalenie celów lekcji. Wyd. KOiW, Koszalin I98(i

9.    Denek K., Efektywność realizacji procesu naliczania i uczenia ■■n; l UY1I i WSO, Toruń 1994, z. 6.

10.    Denek K., Wartości i cele edukacji szkolnej. Wyd. Edytor, IWnan -Toruń 1994.

11.    Edukacja zeczesnoszkolna. Red. B. Wilgocka-Okoń. WSiP, Warszawa 1979

12.    Encyklopedia pedagogiczna. Fundacja Innowacja, Warszawa 199.y

13.    Elkind D„ Early childhood education of research on its own lenn (w ) S. L. Kagen, E. Zigler (red.) Handbook of research in early.

14.    Erikson, Childhood and society. Norton, New York 1963,

15.    Galloway C, Psychologia uczenia się i nauczania. PWN, Warszawa |9HM

16.    Integralny system nauczania początkozuego. Red. M. Cackowska Wyd Ped. ZNP,' Kielce 1992.