SNV36304

jS5

WSmm

31®

31

[...] podła zawiść dla nikczemnych zysków,

Tysiąc na Cię hartownych rzucając pocisków,

mm11

A Bóg raczej chciał, żeby z twej pracy niezłomnej, Z cudzego plon zasiewu zbierał czas potomny.

■

H

■

Co»

t^iX

u

Wiersze o charakterze publicznym przeplatały się z utworami 1 których inspiracji dostarczały okoliczności związane z osobistym życiJ pisarza, zabiegającego o królewskie łaski i gratyfikacje, ale również dającej® wyraz prywatnym sympatiom, niepokojom, a także refleksjom i emocjom, J®

Do przyjaciela smutnego czy Zabawa moja.

Od wiosny 1771 r. Naruszewicz pełni funkcję doradcy Stanisław® Augusta, służy mu informacjami w zakresie historii narodowej, uczestnicz® w doborze portretów, które miały zdobić Pokój Marmurowy, a potęgi Bibliotekę Zamkową. Wziął także udział w powstałym w kwietniu tegoż roki z inicjatywy króla Towarzystwie Przyjaciół Kilku, które podjęło się wydawaj pismo periodyczne dotyczące natury rządów. Aby ukazać najlepszą fontuH władzy zwierzchniej, uczeni, pod kierunkiem K. Wyrwicza, postanowili® przedstawić dzieje Egiptu, Grecji i Rzymu. Myśl przewodnią stanowiła za® sada, że pomyślność państw zależna jest od sprawnej władzy. W okresie od®

10 IV 1771 do 28 III 1772 wyszło parę arkuszy pisma, które złożyły się na ton® pt. Historia polityczna państw starożytnych od pewnego towarzystwa napisano* (1772). W tomie tym Naruszewicz opracował końcową część pt. O zwierzchnim ści krajowej w Tebach.

Stanisław August doceniając jego zasługi obdarzył go wiosną 1771 r.fl medalem „Merentibus”, za który poeta odwdzięczył się wierszem pt. Po® dziękowanie Królowi Jego Mości za dane numizma Pańskim portretem ozdobioł ne („Zabawy” 1771, t. 3 cz. 2).

W jaki sposób osobiste, czasem interesowne lub panegiryczne, intencji pisarza łączyły się z agitacyjnym przedstawieniem programu Rzeczypospolitej! ukazuje oda O pożytku z nauk nadgrodą w kraju rozkrzewionych. HPiers® z okazji odebranego numizma z rąk Jego Królewskiej Mości („Zabawy” 1772, t.l 5 cz. 1). Pod koniec 1771 r. poeta został obdarzony medalem wieńczącym jegifl dotychczasowy dorobek literacki, a zapewne także zasługi w dziedzini® publicystyki w obronie polityki Stanisława Augusta. Wymieniony w tytuł® medal przedstawiał popiersie poety-historyka na tle popiersia Sarbiewskie® - „sarmackiego Horacego”. Łaciński napis w otoku wskazywał, że król i ówczesna publiczność literacka traktowały Naruszewicza jako kontynuatora! Muzy Sarbiewskiego. Dziękując za tak wielkie wyróżnienie poeta podkreśl® rolę mecenatu królewskiego, widząc w nim jedną z dróg przywrócenia dawne® potęgi Rzeczypospolitej. Wiersz stanowił równocześnie apoteozę rozum® i ludzkich zdolności i kończył się wizją zreformowanej, dzięki żabiego® Poniatowskiego, Polski, cieszącej się w Europie powszechnym uznaniem! Pomysł i całe fragmenty wiersza zostały przejęte z utworu współcześni® francuskiego poety J. Delille’a. Sięgając do obcego pisarza, Naruszeń® przyjął inną poetykę, określoną zasadami pochwały panującego. Prze®

314