thots09

Bóbr, przypadkiem słyszący te niesmaczne rozmowy, Doznał wstrząsu i zalał się łzami

I rzekł, że mu zbrzydł żmirłacz i emocja, i łowy,

I że odtąd niech bawią się sami!

1 nastawał: niech szyper Bydłobójcę umieści Na osobno płynącym okręcie!

Ale Brząkacz oświadczył, że reforma tej treści Utrudniłaby mu przedsięwzięcie.

„Nawigacja to sprawa, jak wiadomo, niełatwa!

Jeden okręt i dzwonek to dość! i

Wielce żal mi cię, Bobrze, lecz tu sprawa się gmatwa: Wolałbym nie podwajać trudności.”

Cóż Bobrowi zostało? Tylko spowić swe ciało W giętką stal antycznej kolczugi:

Brzmiała rada Bułkarza. I, gdy już go naraża, Ubezpieczyć swój żywot niedługi:

Tak doradził mu Bankier. I na pozór od rzeczy Dodał: „Ale dość gadu-gadu!

Bierz dwie tanie polisy! jedna cię ubezpieczy Od pożaru, a druga od gradu.”

Mimo wszystko, od tego nieszczęsnego momentu, Ledwie się Bydłobójca przybliży,

Bóbr zajmował się jakąś dalszą częścią okrętu I był dziwnie nerwowy i chyży.