image040 (27)

B. Nirmwtko. Katatonie szkolne. \Xarsnwa 200", ISBN976-834080?-11-8.* by WAIP2O0?

Zalecenia 81

4.    Wspieraj wszelkie zadatki wspólnoty dydaktycznej uczniów. Niech mówią „my", „nasza klasa" w dyskusjach o uczeniu się. Niech mają prawo dobierać sposoby i przewidywać wyniki uczenia się. Niech cieszą się ze wspólnych osiągnięć!

5.    „Szkolne gry uczniów” wykorzystaj, by podnieść dojrzałość uczniów. To

z reguły wymaga zmiany warunków rozmowy. Gdy uczeń nie gra roli „bohatera" przed klasą, możesz bardziej liczyć na jego dojrzałość do odpowiedzialnych zachowań.

NIE

1.    Nie traktuj wszystkich uczniów jednakowo. Ich potrzeby, nawyki i oczekiwania są całkiem odmienne, uformowane przez wartości i błędy wychowania rodzinnego. Każde twoje zachowanie będzie przez nich różnie odbierane, co może powodować konflikty.

2.    Nie staraj się upodobnić do innych nauczycieli. Odmienność jest wartością, jaką wnosisz do zespołu. Naśladując innych, nie wykorzystasz w pełni ani wrodzonych zdolności i cech temperamentu, ani własnego doświadczenia.

3.    Unikaj skrajnych systemów kształcenia. Ani bezwzględne posłuszeństwo uczniów, ani zaspokajanie ich wszystkich potrzeb, ani pełne zróżnicowanie ich poziomu pracy nie zapewni ci sukcesu edukacyjnego. Zachowaj rozsądek i umiar!

4.    Nie dopuść do powstania klasowej wspólnoty oporu. Nie formułuj nieosiągalnych celów, nie dostarczaj niedoścignionych wzorów, nie przeciwstawiaj klasy swoim wyobrażeniom. Dobrze zastanów się nad stawianiem wymagań poszczególnym uczniom.

5.    Nie przyjmuj udziału w grze transakcyjnej na warunkach określonych przez ucznia. W tej grze na pewno okażesz się albo bezwzględnym „rodzicem", albo naiwnym „dzieckiem", którym można pokierować... Przerwij grę i zaproponuj swoje warunki.

www.waip.com.pł

B. Nirmiłriii*. fcwhm .ciebie, Wanawa MOT. ISSN WS-iMOMC-l1 -H. ł by WAlP 2007

Rozdział 3

Jak przebiega uczenie się czynności?

Uczenie się jest tak powszechne i tak naturalne, że możemy nie zdawać sobie sprawy z jego przebiegu. Wkoło widzimy ludzi, którzy wiele się nauczyli. Jak im się to udało? Jak nam się to udało w pewnym zakresie i dlaczego nie udało się w innym?

Dziedziny uczenia się są tak różne, że ogarnięcie ich wydaje się niemożliwe: od kontaktu z rodzicami do działalności społecznej i patriotycznej, od chodzenia i chwytania przedmiotów do mistrzostwa sportowego i artystycznego, od powtarzania wyrazów do opanowywania i tworzenia języków, od liczenia kamyków do programowania komputerów. Ludzkość dorobiła się wielu zakresów treści uczenia się.

Aby dokonać obserwacji i analiz skutecznego uczenia się w szkole i poza nią, musimy dobrać właściwe pojęcie ogólne, które wyraźnie określi to, czego się w tych wszystkich przypadkach uczymy. Tym pojęciem będzie dla nas „czynność", a więc uczenie się potraktujemy jako opanowywanie czynności. Czynność jest większą jednostką opisu, bogatszą psychologicznie niż „informacja", „zachowanie" i „proces". Jest jednostką podmiotową, wskazującą na świadomego wykonawcę, powiązaną z kategorią „cel".

Teoria czynności

Teoria czynności pojawiła się w książce Tadeusza Tomaszewskiego Wstęp do psychologii (1963). Wkrótce zyskała znaczenie w psychologii polskiej i rangę odrębnej szkoły naukowej.