IMGC95 (2)

Zasady nauczania 83

—    uzyskiwanie informacji o efektywności swojej pracy;

—    umożliwienie dokonywania charakterystyki poszczególnych uczniów w tle grupy klasowej;

—    możliwość udzielania natychmiastowej pomocy uczniom nie radzącym sobie z nauką;

—    pełny wgląd w poziom rozwoju swoich wychowanków.

Powtarzanie i uczenie się na pamięć nie zapewniają na ogół tak trwałych wiadomości, jak samodzielne rozwiązywanie dostępnych uczniom problemów. Również uczenie się problemowe wymaga powtarzania materiału, a nawet pamięciowego opanowywania pewnych treści. W tym przypadku jednak powtarzanie spełnia jedynie funkcję pomocniczą.

Zasada indywidualizacji i zespołowości, to inaczej uwzględnianie indywidualnych możliwości uczących się i podkreślanie znaczenia zespołowości w nauczaniu.

Nauczyciel ma w klasie grupę zróżnicowanych indywidualności, każde dziecko jest inne i wymaga indywidualnego oddziaływania.

Praca z pojedynczym dzieckiem rozpoczyna się w momencie stwierdzenia jakiegoś odbiegania od normy, albo w dół, albo w górę. To odbieganie występuje wtedy, gdy uczeń nie radzi sobie z rozwiązywaniem zadań tekstowych, nie umie powtórzyć wiersza, popełnia błędy ortograficzne, gdy się jąka i wówczas, gdy się kręci niespokojnie na lekcji, gdy wykazuje lękowe zahamowanie przy wypowiedzi.

Ale odbieganie od normy może również zmierzać w przeciwnym kierunku, może być odbieganiem w „górę". Zachodzi ono w przypadkach wykazywania przez dzieci szczególnych zdolności, czy też wzorcowej obowiązkowości, wytrwałości itd.

Każde odbieganie od normy zauważone przez nauczyciela winno być podstawą przemyślanej pomocy skierowanej na podciągnięcie słabego, a doskonalenie lepszego. Wszystko to, co dzieje się z indywidualnym uczniem rzutuje na jakość pracy zespołowej. Cała działalność wychowawcza przebiega tym prawidłowiej, w im większym stopniu grupa społeczna, w której uczestniczy wychowanek, jest zwarta, bardziej nastawiona na działanie w zespole.