IMGP42 (6)

procesowe i robi tylko to, co umie najlepiej. Tym samym pozostaje w kulturze organizacyjnej dynamicznej sieci informacyjnej.

W podsumowaniu powyższej klasyfikacji warto jeszcze przypomnieć, za D. Birchallem i L. Lyonsem, co najogólniej składa się na kulturę samo-transformującej się organizacji sieciowej:

0 dążenie do wspólnego wykorzystania aktywów kilku firm w łańcuchu wartości;

0 poleganie bardziej na mechanizmach rynku niż na administrowaniu procesami przepływów;

0 dzielenie się uczestników sieci informacjami, ryzykiem i korzyściami; 0 bardzo proaktywne uczestnictwo w relacjach dostawca-odbiorca;

0 bliskie, partnerskie związki uczestników sieci, opierające się na zaufaniu i podziale zysków ze wspólnego doskonalenia.

Do tego dochodzą obowiązujące reguły komunikacji z użyciem narzędzi informatycznych, a to oznacza, że:

0 każdy komunikuje się przez sieć — nie ma podziału na użytkowników i tych, którzy nie posługują się nowoczesnymi technikami komputerowymi; każdy musi mieć otwarty dostęp do sieci;

0 dostęp do informacji jest otwarty, podobnie jak komunikacja „każdego z każdym”, i opiera się na założeniu, że każdy zatrudniony jest wystarczająco przygotowany do współpracy, a tym samym uprawniony do czerpania korzyści z tak rozumianego uczestnictwa w sieci;

0 komunikacyjne forum jest technicznie zabezpieczone i dzięki temu ludzie nawet bardzo oddaleni fizycznie i geograficznie mogą pracować razem (jest to założenie o niezbędnym poziomie i potencjale technicznym urządzeń komunikacyjnych oraz jakości stosowanych aplikacji komputerowych);

0 rozwój kultury sieciowej wspomaga odpowiednia polityka zachęcająca do wymiany informacji przy użyciu nowoczesnych aplikacji komputerowych.

Kultura dynamicznej organizacji sieciowej podlega nieustannej transformacji i doskonaleniu.

Kierunki rozwoju

podstawowych typów informacyjnych organizacji sieciowych

Z przedstawionej klasyfikacji wynika, że w praktyce daje się zaobserwować trzy względnie wyodrębnione typy sied: stabilną organizację sieciową, dynamiczną sieć informacyjną i sieć wewnętrzną. W ten sposób mogą być organizowane zintegrowane łańcuchy dostaw.

Typy sieci wyznaczają podstawowe kierunki rozwoju informacyjnych organizacji sieciowych. W stabilnej organizacji sieciowej wprowadzenie EDI ma na celu podniesienie sprawności fizycznych przepływów towarów oraz redukowanie czasu dostawy, czyli czasu upływającego od określenia potrzeb odbiorcy do dostawy towaru. Nacisk kładzie się na rozwijanie większej reaktywności systemu przy użyciu technologii informacyjnych, zwłaszcza EDI. Umożliwia ona wprowadzenie takich technik operacyjnych, jak JIT oraz zarządzanie procesami i ich ściślejszą kontrolę. W wielu przypadkach zastosowanie EDI zmusza firmę do przeprojektowania wewnętrznych procesów (BRP) i zmniejszenia zatrudnienia. Chodzi o to, aby pewne kwestie, na przykład realizację zamówień, załatwiać inaczej. Nazywa się to transformacją w procesach i organizacji.

W stabilnej organizacji sieciowej jądro firmy jest z obu stron powiązane (w górę i w dół łańcucha) z pewną, ograniczoną liczbą starannie dobranych partnerów. Jest to organizacja nazywana w logistyce zintegrowanym łańcuchem dostaw lub też zintegrowaną siecią strategiczną. Odpowiada jej łańcuch dostaw III stopnia w przyjętej klasyfikacji strategii (por. rysunek 21). R.E. Miles i C.C. Snów słusznie sugerują, że ten typ sieci ma swoje korzenie strukturalne w organizacjach zorganizowanych funkcjonalnie i stąd wypływającą logikę działań operacyjnych. Z reguły sieć z górnej części łańcucha (zaopatrzenie) łączy dostawców z jądrem firmy w tradycyjny sposób, natomiast w dolnej części (dystrybucja) opiera się na nowoczesnym sprzęcie komputerowym producentów i powiązanych z nimi sprzedawców, i tu w największym stopniu tworzy się wartość dodaną dla klienta. Najbardziej typowym przykładem jest przemysł samochodowy.

Drugi typ sieci — dynamiczna sieć informacyjna — ma inne cele.

253