IMGs44

IMPptffe podkreśla J.M. Cagtgak J[...) jest ciałem, ale jednocześnie ma • „wssrfkł poc2ąikoHy kontakt ze światem jest zmysłowy i spostrze-fimiąc caetasny albo fizyczny" Cytowana autorka, powołując się na HHHpiiftk ^aaaaśta*, że „osoby źłe przystosowane zawsze przejawiają takie tnahsości jak wadliwa percepcja, niedostateczna kontrola nad w łasnym cia-feat i trudność: utrzymywania równowagi w czasie stania (...) tego rodzaju złe jna^ssosowanie me zalczy od odrębnych niedostatków, ale wszystkie te problemy zawsze pojawiają się razem

Akceptacja siebie wraz ze swoją niepełnosprawnością jest, jak wiemy, jednym z podstawowych celów orto wychowani a Jest warunkiem prawidłowego rozwoju umysłowego i społecznego osób niepełnosprawnych. Twicr-dasesuc to a^dftfc potwierdzenie w licznych, cytowanych przez Cagigal ba-daniach, tacce maja znaczenie i dla snrdopcdagogiki. Stwierdza ona, że zachodzi korelacja miedzy aktywnością fizyczną a:

•    standardem azdoŁmer. nabywanych w klasie, tj. czytaniem, pisaniem urndkankami:

•    tontoła czy opoznicntcm agresji;

•    wzrostem precyzji w określaniu obrazu samego siebie t obrazu własnego ciała*'.

kzwszych koncepcji rozwoju psychomotorycznego, mającą

ważne Monar dla napti i zarazem wspomagania rozwoju u d/iccfca, fio-mamą ntat w —ih ąa i lingi igw nnj praktyce szkolnej. jest koncepcja ruchu amjąoąp (jPkiaaką nnrierrf Mbanaaf) VcRma Shcrboriw (1922*1990/ .

fcresła, ze

•    jMaadoma mchowe mają podstawowe znaczenie dla rozwoju wszystkich śdcci. ale szczególnie istotno są dla dzieci ze specjalnymi penfiaK, które często mają trudności w kontaktach jr własnym etatem ~ one i maym* ludźmi.

*    ZZMyasdl i ciągłość doświadczeń pachowych jest ważniejsza dla

m ąaądspn potrzebami niż w przypadku dzieci o prawidło-ągwopą aatmmpc/ck do zwykłych szkół” ' \

Hl|k|flkkk#f śtr t s Saró wappw db dktf. Pwm. Wrwtwa IW ae M.

Ruch rozwijający z surdopedagogicznego punktu widzenia jest w istocie formą komunikacji, ,językiem ciała**. Autorki opracowania poświęconego metodzie W. Sherbome analizując kategorie ruchu w metodzie Rudolfa Labana w ujęciu jego uczennicy Weroniki Sherbome podkreślają, że wyróżnia ona:

ruch prowadzący do poznania własnego ciała,

-    ruch kształtujący związek jednostki z otoczeniem fizycznym,

-    ruch wiodący do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem,

-    ruch prowadzący do współdziałania w grupie,

-    ruch kreatywny” ⁵ i in.

U dzieci z uszkodzonym słuchem do właściwych wszystkim dzieciom psycho-fizycznych konsekwencji wielogodzinnego, codziennego unieruchomienia w ławce szkolnej, mogą dochodzić dodatkowe, wynikające np. ze zmniejszonej pojemności płuc, co spowodowane jest ograniczonym posługiwaniem się przez te dzieci mową, lub wynikają ze współwystępujących zaburzeń, w tym np. uszkodzenia zmysłu równowagi, itd. Przeciwdziałać tym negatywnym skutkom mają zajęcia o charakterze sportowym. Wychowanie przez sport⁹⁶, w aspekcie surdopedagogicznym ma na celu:

-    zadania, które dotyczą wszystkich dzieci, a więc ogólne wzmożenie sprawności psychofizycznej;

-    zmniejszenie bądź całkowite wyeliminowanie upośledzeń współwystępujących, niektórych niepożądanych pośrednich skutków uszkodzenia słuchu, takich jak wspomniana zmniejszona pojemność płuc, niezręczny, „szurający” sposób chodzenia itd.;

-    ćwiczenie zmysłu równowagi oraz orientacji przestrzennej;

-    kształtowanie estetyki poruszania się, bystrości niezbędnej w grach zespołowych, umiejętności współdziałania w wykonywaniu ćwiczeń fizycznych;

-    kształtowanie prospołecznych postaw etycznych; kształtowanie umiejętności współpracy, zmysłu organizacyjnego;

-    kształtowanie umiejętności posługiwania się wiadomościami i sprawnościami zdobytymi w czasie nauki szkolnej, na wycieczkach turystycznych lub rajdach harcerskich.

M. Bogdanowie z, B. Kisiel, M. Przasnyska, op. cii., s. 11.

Szerzej na lemat znaczenia kultury fizycznej w procesie wychowawc/>m por J. D z i e d z i c, I. R ii zke, Kultura fizyczna w szkołach i zakładach dla głuchych I niedosłyszących Poradnik metodyczny. WSiP, Warszawa 1979.

Iftl