koc8

• Gofred •

Ta — gdziekolwiek wzrok obracała hardy, Swe miłośniki wszędzie kierowała.

Tak beła pyszna i tak pełna wzgardy,

Że w samej sobie tylko się kochała;

Chciała, żeby ją miłowali wszyscy,

Lecz wszystkich przedsię miała w nienawiści.

39

A teraz tego — widząc się wzgardzoną — Który ją gardzi, goni w onym czesie;

I sarnę przez się gładkość znieważoną We łzy ubraną nagle za nim niesie.

Bieży i nogę — nieboga — pieszczoną Stawia po skale, po śniegu, po lesie;

Wrzask miasto posła przed sobą śle w biegu, Ale go ledwie dościgła u brzegu.

40

„O, co — pry — część mnie jednę masz przy sobie, Drugiej odbiegasz, hamuj rącze nogi;

Wróć tamtę, albo weź tę, albo obie Zabij zarazem, okrutniku srogi!

Przynamniej słowo niech idzie ku tobie,

Przynamniej słowu nie zabraniaj drogi,

Bo całowanie darmo pewnie niosę;

Inszej je chowaj! Czy nic nie uproszę?”

41

Stanął młodzieniec ruszony litością, A wtem nadbiegła smętna, upłakana,

Żałosna barzo, ale się żałością Nic nie zmieniła gładkość niezrównana. Potem nań, milcząc, patrzyła z pilnością Lub zamyślona, lubo zagniewana;

On, jeśli na nią patrzy — wzrok leniwy I przymuszony, i zdał się wstydliwy.

42

Jako więc śpiewak, niźli pieśń uczoną Przy jakiej zacnej biesiedzie rozczyna, Wprzód cichym głosem drużynę zwiedzioną Do harmonijej gotować poczyna —

Tak i ta, choć tak bela utrapioną,

Zdrad i fortelów swych nie zapomina; Wprzód wzdycha, bo tak snadniej sobie tuszy Wycisnąć swój głos w przychęconej duszy:

43

,,Nie czekaj — prawi — abym cię prosiła, Jako przyjaciel przyjaciela prosi.

Było to kiedyś, żem ci beła miła,

Czego-ć dziś pamięć — urazę przynosi. Więc nieprzyjaciel, kiedy miły siła, Słuchaj, bo i ten czasem się uprosi;

A możesz mi to, czego chcę, darować I po staremu gniewy swe zachować.

44

Brzydzisz li się mną i pociechę jaką Stąd czujesz — smaku zażywaj swojego,

535