Sponsorzy2A901

387

Step, ziemia, niebo i ja z niemi społem,

Zdały się szybkiem obracać się kołem,

Aż wzrok mój ciempa powlokła zasłona,

I w piersiach serca konwnlsyjue drgania I iso r I Ustały nagleni'*! iH ^Jsaid I .jlmals łuta lasij.(W

.........................

Jak długo trwały te mdłości,, nie zgadnę,

Myśl z ciałem były zarówno bezwładne. Przytomność pierwsza wróciła. Gdzież jestem? Czuję chłód jakiś: serce się porusza, ¹ *

Krew uderzyła, ożywia się dusza.

Słuch jakimś dziwnym napcłuion szelestem. Otwieram oczy, oglądam się, ciemno!

Koń parska, słyszę, lecz czy koniec jazdy?

Nie czuje biegu, patrzę, aż podemuą    .dj

Woda, I w wodzie niebiosa i gwiazdy. Zamknąłem, znowu otwieram powiekę,

To nie sen! rumak mój płynie przez rzekę. Wzdęta i bystra, a rozlana fala Przed i za nami połyska się zdała.

Głąb wre I szumi, a my wśród jej prądu ,

Do nieznanego sterujem się lądu.

Chłód świeżej wody zbudził mnie z omdlenia, S Koń silną piersią porze nurt strumienia;

Parska, a piana jak płachtami śniegu Posrebrza falę. Dopływamy brzegu,

Lecz cóż port dla mnie za różnicę czyni?

Tamby śmierć w głębi, a tu śmierć w pustyni. Zmokły, zziajany, z dymiącemi boki, ,•    ;

Trzęsąc się z zimna, koń na brzeg wysoki w A Wspiął się, wyskoczył: przed uami równlpa, W

Jak w nocy zajrzeć zamglona 1 sina. --- i

I w lewo, w prawo, w mdłćm świetle miesiąca, Zda się gdzieś w przestrzeń przedłużać bez końca

Koń dalej 1 dalej

Pędzi, lecz czuję, że chwieje się w pędzle,

Źe musi upaść. Lecz cóż ze mną będzie?

A już od wschodu u brzegu przestrzeni, Pierwszy brzask wschodu srebrzy się, rumieni Lecz jakże wschodzi powoli 1 Jak tu noc długa, jak leniwe słońce!

Wzywam go, czekam, jaklnego obrońcę,

Jak kresu mojej niedoli.