Obraz
6 (60)

kliniczną. W tak dobranych grupach badawczych lęk i depresja tworzyły osobne wymiary, innymi słowy były od siebie niezależne.

Analiza badań nad funkcjonowaniem uwagowym osób lękowych i depresyjnych prowadzi do podobnych wniosków. Dla przykładu: autorzy badań nad tendencyjnością funkcjonowania uwagi w lęku, tak jak i w depresji zauważają istnienie preferencyjnego ukierunkowania badanych na bodźce negatywne (Gotlib i in., 2000, za: Fajkowska-Stanik i Marszał-Wiśniewska, w druku; Wenzlaff i in., 2001). MacLeod i in. (1986) zwracają uwagę na mechanizmy prowadzące do zalegania nastroju u osób lękowych. Z kolei Marszał-Wiśniewska i Fajkowska-Stanik (2005a; Gamefski i in., 2002; Gamefski, Kraaij i Spinhoven, 2001, za: Marszał-Wiśniewska i Fajkowska-Stanik, 2005b) zaobserwowały, charakterystyczną dla osób z tendencjami depresyjnymi, podatność na stosowanie strategii obniżania nastroju. Innymi słowy zarówno osoby lękowe jak i depresyjne kierują swoją uwagę w stronę bodźców umożliwiających im „utrzymanie” charakterystycznego dla _csiebie nastroju. Ponadto badani z obu grup w podobny sposób reagują na bodźce zagrażające. Zarówno w grupie osób z tendencjami depresyjnymi, jak i w grupie osób lękowych dochodzi do osłabienia kontroli uwagowej, co za tym idzie koncentracja na bodźcach właściwych dla zadania ulega osłabieniu. Zatem, pomimo zróżnicowania objawów towarzyszących obu rodzajom zaburzeń, funkcjonowanie poznawcze osób lękowych i depresyjnych jest bardzo podobne. Można przypuszczać, że taki stan rzeczy wynika ze zbliżonego sposobu reagowania przez osoby depresyjne i lękowe na emocje podstawowe.

Rekapitulując, analiza rezultatów studiów nad lękiem subklinicznym i depresją subkliniczną prowadzi do wniosku, iż w pewnych aspektach, oba zaburzenia łączą się ze sobą. Zarówno badani z lękiem subklinicznym, jaki i badani z depresją subkliniczną charakteryzują się: 1) tendencyjnym ukierunkowaniem uwagi na treści zagrażające, 2)

17