Obraz
8 (79)

Kilka tygodni przed maturą musiałem napisać dla szkoły życiot Zamiast na dwóch stronach papieru spisać po prostu najbardziej pods wowe dane, siedziałem w domu kompletnie sparaliżowany konieczn ścią opisania, kim jestem i kim zamierzam zostać w przyszłości. Wys z tego po wielu próbach osobliwe wypociny, przedstawiające znaczcił moich narodzin jako bliźniaka, wizjonerskie projekty poprawienia świni i stwierdzenie, że niczego nie wiemy. Jak było do przewidzenia, moi( wynurzeń nie zaakceptowano i w końcu nasz wychowawca podyktowi mi odpowiedni tekst, konkretny i nic nie mówiący.

*

Po dziewięciu latach gimnazjum nadszedł wreszcie dzień ustnej egzaminu maturalnego. Akurat w tym samym momencie, kiedy wyciu dziłem przez główną bramę szkoły, aby opuścić ją na zawsze, opuszcz) ją również nasz dyrektor. Był to dla niego — tak samo jak dla mnie -ostatni dzień w tych murach, ponieważ odchodził już na emeryturę.

— Panie Plichla — odezwał się wówczas do mnie — przejdźm razem ten ostatni kawałek drogi, przez dziedziniec do przystanku. Jes pan najdziwniejszym uczniem, jakiego miałem w długiej karierze peda goga. Początkowo uważałem pana za jednego z najgorszych dzikusów rozrabiakę i wiecznego buntownika, ale z czasem dostrzegłem, jak bar dzo się co do pana pomyliłem. Jest pan niezwykle wrażliwy, głęboki myślący i bardzo mądry. Nie zdziwię się, jeśli zostanie pan kimś wyjął kowym. Dlatego tez chciałbym dać panu na drogę bardzo ważną radt; jeśli kiedykolwiek pan w siebie zwątpi, proszę wspomnieć moje słowa moją dzisiejszą ocenę pańskiej osoby. Niech pan wierzy w siebie.

Po tych słowach podał mi rękę. Byłem głęboko poruszony.

Rozdział IV Liczba i Plan

Immatrykulowałem się na semestr letni 1959 roku na uniwersytecie I iilniiii, Paul zaś już w pierwszym semestrze musiał przerwać ■ludi.i |mh /i|l praktykę jako pomocnik w firmie spedycyjne! Wolny e/ns , l. il na autostradzie w karetkach pogotowia ratunkowego joannilów, i i mv w uniform koloru khaki, z przerzuconą przez ramię torbą sani on i/a, na której widniał wielki, ośmioramienny krzyż maltański li n i • < y/ wywoływał we mnie osobliwe uczucie. Podobnie jak w dćjłl en wy i .muIo mi się, że ta figura geometryczna powinna mi coś przypominał i .ula len krzyż pewnie wcale nie interesował. Marzyło karierze lekai/a lego lata poznałem bardzo ładną dziewczynę. Nazywała się I lelga 1'iag, miała szesnaście lat i chodziła do gimnazjum. Moją uwagę zwro ilo I. kko śniade zabarwienie jej skóry. Wyjaśniła mi, że tę piękną cerę i u d/.iczyła po ojcu. Kiedy spytałem, jaki jest jego zawód, odpowie .i.lała „Chemik!”

Bardzo się ucieszyłem. Zapytałem na pozór obojętnie, czy ona też li. lałaby studiować chemię. Od dawna przecież szukałem przyjaciółki,

I mu a nie interesowałaby się wyłącznie mną, ale również „wzorami”.

I Icłga odpowiedziała: „Być może...”, a ja wpadłem w euforię. Koni. t/nie chciałem dowiedzieć się, co jej ojciec robi obecnie.

Nie żyje — odrzekła. — Umarł na nieznaną chorobę mięśni, len wysportowany człowiek stracił władzę w jednej nodze, potem • diugiej, wkrótce zaś nie mógł również poruszać rękami. Helga opowiedziała mi, jak jej matka, pod gradem bomb spadających na Berlin w 1945 roku, ratowała ojca sztucznym oddychaniem, ponieważ jego plut a słabły z każdą chwilą.

W tym momencie, po raz pierwszy w życiu — jako dziewiętna-lulelni chłopak — doznałem przeczucia. Usłyszałem nagle, jak mówię uularczywie:

Niech się pani strzeże, aby nie umrzeć na niewydolność płuc, jak pniii ojciec.

Zrozumiałem z przerażeniem, że ta młoda dziewczyna umrze kiedyś n.i płuca. Natychmiast też chciałem ugiyźć się w język. Spostrzegłem |..Inak, że na szczęście Helga nie pojęła potworności moich słów Pobraliśmy się kilka lat potem.

*

W ramach zajęć praktycznych pichciłem teraz analizy.

41