10.2. Ocena statystyczna wyników
Wyniki analizy powinny być zinterpretowane pod względem statystycznym. Taka interpretacja ma na celu odrzucenie wyników obarczonych błędem grubym, a następnie ocenę niepewności wyniku spowodowaną błędami przypadkowymi. Ocena niepewności wyniku ma bardzo duże znaczenie i powinna być podawana zawsze wraz z wynikiem analizy.
Średnia arytmetyczna (średnia) jest to suma wyników (pcj) zmiennych losowych (wyników oznaczeń lub pomiarów) w serii (próbie), podzielona przez ich liczbę (n) w serii. Jest to najczęściej stosowane przybliżenie wartości oznaczanej:
Odchylenie pojedyncze pomiaru ej od średniej jest to bezwzględna wartość różnicy między zmienną xj a średnią serii x^\
(10.2.2)
€j = I Xj — Xi, |
Średnie odchylenie pojedynczego pomiaru d to średnia odchyleń wszystkich pomiarów:
n
(10.2.3)
Odchylenie standardowe pojedynczego pomiaru (s), jedna z najczęściej stosowanych wielkości charakteryzujących precyzję. Jest to wymierny pierwiastek kwadratowy z sumy kwadratów odchyleń między zmiennymi a średnią serii podzielonej przez liczbę zmiennych serii minus 1:
(10.2.4)
Odchylenie standardowe ma wymiar wielkości mierzonej, np.: g, %, ml.
Względne odchylenie standardowe (sr) jest to stosunek odchylenia standardowego do średniej arytmetycznej:
xśt
Umożliwia ono porównanie precyzji różnych metod analitycznych, a także precyzji wyników uzyskiwanych tą samą metodą przy różnych zawartościach danego składnika. Jest to wielkość niemianowana. Podawana w procentach nosi nazwę współczynnika zmienności.
Średnie odchylenie standardowe (odchylenie standardowe średniej arytmetycznej) jest to iloraz odchylenia standardowego pojedynczego pomiaru i pierwiastka kwadratowego z liczby pomiarów:
sSr =~i= (10.2-6)
4n
Wielkość ta jest miarą precyzji rezultatu pomiarów, ale nie oznacza, że wartość rzeczywista musi zawierać się w granicach i z* + s*.
Rozstęp (rozrzut wyników) A będący różnicą między największym i najmniejszym wynikiem w danej serii.
Wariancja (V lub s2) jest to kwadrat odchylenia standardowego pojedynczego pomiaru. Stanowi z matematycznego punktu widzenia najodpowiedniejszą miarę rozrzutu. Jest wielkością addytywną i dlatego umożliwia oszacowanie wpływu poszczególnych czynników, czy poszczególnych operacji analitycznych, na ogólną precyzję danego oznaczenia (metody analitycznej).
Rzadziej stosowane wielkości to:
241