Obraz1 (28)

100 PROROCY ZAGŁADY

100 PROROCY ZAGŁADY

Jednym z głównych symboli wywodzących się z egipskiego odłamu Bractwa jest mityczny feniks. Ten rysunek wyobrażający feniksa pochodzi ze staroegipskiego papirusu z Anhai, który znajduje się obecnie w Muzeum Brytyjskim w Londynie. Przedstawiony tu feniks spoczywa na szczycie „ben-benu” (obiektu w kształcie piramidy).

Należy się zasranowić, kto wprowadził na Ziemi apokaliptyczne wierzenia? Zwykle za ich autora podaje się Istotę Najwyższą, ale czy rzeczywiście jest ona ich prawdziwym źródłem? Jeśli uważnie przyjrzymy się historii, zauważymy, że nauki apokaliptyczne zrodziły się w czasie działalności Nadzorców i inspirowane były potem przez sieć skorumpowanego Bractwa. Doktryny o Końcu Świata były rozpowszechniane przez misjonarzy i zdobywców spod znaku wczesnego Bractwa razem z monoteizmem. Nic więc dziwnego, że tkwią one korzeniami w słynnym symbolu Bractwa odkrytym w pozostałościach po starożymym Egipcie. Tym symbolem jest mityczny ptak zwany feniksem.

Feniks jest legendarnym ptakiem, o którym mówi się, że żyje od pięciuset do sześciuset lat, po czym spala się w gnieździe zbudowanym z gałązek roślin. Z popiołu powstaje mały robak, z którego wyrasta nowy feniks. Feniks w nieskończoność powtarza ów cykl: żyde-śmierć-odrodzenie.

Legenda o feniksie jest alegorią (historią o umownym, przenośnym znaczeniu) lub symbolem stworzonym w celu przekazania głębszych prawd. O jakie dokładnie prawdy chodziło, nikt dziś już nie wie i w związku z tym mamy obecnie cały wachlarz interpretacji tej legendy. Wielu ludzi sądzi, że feniks jest symbolem odrodzenia bądź przetrwania ducha po śmierci: duch wnika w ciało, ciało rozwija się i po jakimś czasie umiera, po czym nietknięty duch wchodzi w nowe ciało i wraz z nim się rozwija, i tak dalej. Dla innych ludzi jest on symbolem cyklu urodziny-rozwój-rozkład, któremu podlegają wszystkie fizyczne elementy wszechświata, poza którym istnieje niezniszczalna duchowa rzeczywistość.

Niestety legenda o feniksie, jak wiele innych mistycznych alegorii egipskiego Bractwa, wypaczyła ważne prawdy. Stała się nośnikiem fałstywego poglądu głoszącego, że istnieje pewien rodzaj niezmiennego „prawa" lub „planu”, zgodnie z którym byt duchowy musi składać się podobnie jak w przypadku feniksa z mozolnego procesu narodzin, egzystencji, śmierci w „ogniu", powstania z popiołów, ponownego rozwoju, śmierci i tak w nieskończoność. Proces ten reguluje życie na Ziemi, jednak nie jest on ani naturalny, ani nieodzowny, ani zdrowy.

Wiele nauk o Końcu Świata akceptuje filozofię, której odzwierciedleniem jest mit feniksa, i odnosi ją do całej ludzkości. Czyniąc to, często głoszą one pogląd, że społeczeństwa ludzkie muszą bez przerwy doświadczać „ciężkich prób ogniowych", które są częścią wielkiego boskiego planu. Większość apokalips odchodzi od standardowej alegorii feniksa, głosząc, że ten proces znajdzie swój finał w wielkiej „Ostatecznej Bitwie”, po której nastanie utopia. Wiara w to zachęca ludzi do tolerowania, a nawet przyjmowania z radością, świata niosącego nieustanną fizyczną udrękę, konflikty i śmierć - świata, w jakim Nadzorcy chcieli ulokować rasę swoich niewolników, o czym mówią starożytne teksty. Proroctwa Dnia Sądu Ostatecznego wręcz zachęcają niektórych ludzi do działań zmierzających do sprowokowania „ostatecznej bitwy”, ponieważ sądzą oni, że stanie się ona początkiem utopii.

Nauki o Końcu Świata rozprzestrzeniły się szeroko w Persji między 750 a 550 rokiem p.n.e. za sprawą słynnego perskiego proroka Zaratustry¹. Zaratustra jest cytowany przez histoiyków jako jeden z najwcześniejszych proroków głoszących zainicjowany przez Echnatona monoteizm. Zaratustra był ariońskim mistykiem i kapłanem, który nauczał jednej z form arionizmu. Persja była w tym czasie krajem ariońskim zdominowanym przez kastę kapłanów. Niektóre współczesne odgałęzienia Bractwa twierdzą, że Zaratustra był emisariuszem starożytnego Bractwa.

Kosmologia Zaratustry (teoria wszechświata) bazowała na koncepcji ciągłej walki dobra ze złem. Zaratustra twierdził, że te zmagania będą trwały przez okres 12.000 lat podzielony na cztery etapy. Pierwszy etap to lata wyłącznie duchowego istnienia, w którym główny bóg zaprojektował materialny wszechświat. W drugim etapie nastąpiło stworzenie wszechświata, na którego scenie pojawił się jednocześnie oponent głównego boga z zamiarem generowania konfliktów. Trzeci etap obejmował bitwy toczone przez głównego boga z jego rywalami o los bytów duchowych, które zasiedliły wszechświat W czwartym i ostatnim etapie główny bóg ma przysłać na pomoc zbawców, którzy ostatecznie pokonają jego przeciwnika i przyniosą zbawienie wszystkim bytom duchowym zamieszkującym wszechświat Według tego modelu nasz świat znajduje się w ostatniej, czwartej fazie.

Zaratustra wydaje się być prawdziwym i uczcivyym reformatorem. Jego nauki o naturze etyki oraz jej roli w zbawieniu duchowym są zupełnie poprawne. Poza tym podkreślał on, że ludzie mają wolną wolę. Jeśli jednak chodzi o inne zagadnienia, jego icligia była daleka od ideału. Aby zrozumieć, dlaczego tak jest, wystarczy przyjrzeć się |r| „bogowi".

Bóg Zaratustry nosił imię Ahura Mazda, co znaczy „pan” lub „duch” („ahura”) wiedzy” lub „mądrości" („mazda"). Zaratustra twierdzi, że w wieku 30 lat, kiedy był kapłanem, ukazał mu się on i oznajmił, że to właśnie on jest prawdziwym Bogiem. Następnie zaczął go nauczać. Przekazał mu wiele nauk, które złożyły się później na /aiatustryzm. Uważne przyjrzenie się Ahura Mazdzie prowadzi do wniosku, że był to

1

/araiustra żył najprawdopodobniej bliżej roku 550 niż 750 p.n.e. - nie ma jednak co do tego /gody między histoiykami. Tradycjnie mówi się, że żył on 258 lat „przed Aleksandrem ', co niektórzy uczeni interpretują jako 258 lat przed zniszczeniem przez Aleksandra Wielkiego pierwszego Imperium Perskiego, co miało miejsce w roku 330 p.n.e.