P1010198 (3)

IV    PIERWOCINY LITERACKIE

nych utwory poetyckie (ody, tragedie), które później określi jako „głupstwa, które pisał, zanim się narodził". Mając lat piętnaście staje do konkursu poetyckiego organizowanego przez Akademię Francuską i zostaje wyróżniony za trzystuwierszową pochwałę „nauki w każdej okoliczności życia", przy czym musi przedstawić metrykę, by udowodnić, że istotnie jest tak •; młody. W r. 1819 zdobywa dwie nagrody w Jeux Flo-raux, konkursie poetyckim akademii w Tuluzie.

W tym samym roku zakłada ze swoimi braćmi Ablem i Eugeniuszem czasopismo literackie pod znamiennym tytułem Konserwatysta, Literacki (Conservateur Littć-raire) — na wżóf redagowanego przez Chateaubrianda dziennika Konserwatysta. Sam pod rozmaitymi pseudonimami dostarcza do swojego organu artykułów na różne tematy. Jest to okres Restauracji, okres wzmożonej reakcji feudalno-klerykalnej. Hugo jest zagorzałym zwolennikiem monarchii i katolicyzmu, zwolenni- 1 kiem istniejącego ładu społecznego; należy do Towarzystwa Dobrej Literatury (Socićte des Bonnes Lettres) mającym na celu krzewienie „zdrowych i dobrych doktryn". Poematy jego zwracają na siebie uwagę i zachwycają wszystkich monarchistów (oda z okazji zamordowania księcia de Berry, oda na narodziny księcia Bor-deaux). Jednak mimo hołdowania starym formom jest już wrażliwy na nowe prądy w literaturze, wita entuzjastycznie zapowiedzi nowej poezji romantycznej, oburza się na tanią i łatwą litęraturę, marząc o literaturze wielkiej „na miarę wydarzeń", jakie Francja przeżywa.

Śmierć matki (1821) stawia go w ciężkich warunkach materialnych, tak że musi zwinąć swoje czasopismo.

Ale jego pierwszy zbiór wierszy (Ody, 1822) zwraca na niego uwagę króla Ludwika XVIII, który przyznaje mu roczną pensję w wysokości 1200 franków. Pozwala to Wiktorowi Hugo na zrealizowanie marzeń: poślubienie przyjaciółki lat dziecinnych, Adeli Foucher.

Hugo i romantyzm. Teraz rozpoczyna się dla Wiktora Hugo okres żywej działalności pisarskiej: pisze ody,, pisze powieści. Pomimo poprawności formalnej i ideologicznej krytykę oficjalną uderzają i niepokoją w nich pewne akcenty zapowiadające zbyt wielkie umiłowanie nowości.

Jest to okres wrzenia w literaturze. Piśmiennictwo oficjalne, popierane przez rząd i popierające ideologię rządową, kontynuuje dwuwiekową tradycję klasycyzmu francuskiego, który był wytworem epoki absolutyzmu, podporządkowywał twórczość poetycką ścisłym regułom ustalonym dla każdego rodzaju literackiego, narzucał kult autorytetu starożytności, ograniczał tematykę literacką w kierunku usunięcia z niej zagadnień aktualnych. Okres Restauracji przyniesie ze strony czynników oficjalnych poparcie dla dawnych form i krzewienie kultu dla wielkiej literatury francuskiej XVII w. (Radne, Molićre, Boileau), przekreślając to wszystko, co zdołała w klasycyzmie zmienić postępowa myśl mieszczańska wieku XVIII. Jednak w społeczeństwie francuskim zbyt wiele zmian zaszło od wieku XVII by te dawne formy mogły wystarczać. Społeczeństwo domaga się literatury aktualnej, oddającej jego aspi-

m.