P1010230

BOHATER ROMANTYCZNY U1X

nienie czysto formalne. Oczywiście nie może nam wy. starczyć. Musimy znów zapytać, kim jest bohater, który wplątany zostaje w tak piekielną intrygę? Zachowanie Hemaniego przy końcu trzeciego aktu, który zadecy. duje o jego dalszych losach, jest dziwne; działa on jak osobnik pozbawiony całkowicie instynktu samozachowawczego: nie tylko nie broni swojego życia, nie tylko postępuje tak, jak gdyby mu na życiu nie zależało, jak gdyby zapomniał, że śmierć jego złamie serce dońi Sol i może się stać przyczyną jej śmierci, ale po prostu wygląda na to, że obiera śmierć samobójczą nieco osobliwego rodzaju, bo z ręki innego osobnika. Ale to jego zachowanie się nie razi w zestawieniu z jego postępowi waniem przez cały czas akcji, a właściwie przez pierwsze trzy akty: wykazuje on brak poczucia niebezpieczeństwa, kiedy w najgroźniejszej sytuacji, mając jedynie kilka minut dla ratowania siebie i swoich towarzyszy, zapomina nagle o wszystkim i zatraca się w kontemplacji miłosnej (akt drugi). Ponadto przez cały czas widzimy, że jest zżyty z myślą o śmierci, że patrzy na nią jako na naturalne, najbliższe, najłatwiejsze rozwiązanie każdej trudności.-Walcząc przeciw królowi nie wierzy w zwycięstwo: naturalnym zakończeniem tej walki wydaje mu się szafot. Powziąwszy podejrzenie o niewierności dońi Sol, postanawia oddać się w ręce J wroga, tzn. rezygnuje ze swej zemsty i obiera drogę samobójczą. Przy końcu trzeciego aktu zniechęcony jest klęską poniesioną w walce przeciw królowi, nie może J liczyć na połączenie z kochaną kobietą, a przy tym I w sumieniu swoim głęboko przeżywa fakt wyrządzenia zniewagi człowiekowi, który walczy o niego upokarzając go swą wspaniałomyślnością. Toteż nic dziwnego, że o śmierci myśli jako o naturalnym wyjściu, godzącym wszystkie interesy, usuwającym wszystkie sprzeczności. He ma ni umiera, bo dobrowolnie obrał swoją śmierć.

Bohater. Hernani jest typowym bohaterem romantycznym. Już Chateaubriand wprowadził do literatury francuskiej postać Renógo (1802), człowieka nieuleczalnie nieszczęśliwego, pozbawionego celu w życiu^ nie może przywiązać się do nikogo ani zapalić się do żadnej sprawy, spala się w jakichś bezprzedmiotowych uczuciach, błądzi bez celu nie mogąc się nigdzie zatrzymać i jest skazany przez los na to, że nigdy szczęścia nie zazna, a co więcej, że przynosi nieszczęście i zagładę tym, którzy odważą się go pokochać. Renć jest okazem człowieka niepotrzebnego, postawionego moralnie poza nawiasem spraw społeczności ludzkiej. Jest wytworem ideologii arystokratycznej w momencie gdy arystokracja, tracąc swoje przywileje, nie potrafi się dostosować do nowych warunków walki o byt.

W okresie Restauracji, tzn. epoki reakcji arystokratycznej, i Monarchii Lipcowej, tzn. epoki rządów wielkiej fiinanserji, romantycy podejmą ten motyw człowieka pozbawionego łączności z otaczającym go społeczeństwem — czy to na skutek wewnętrznej niemożności dostosowania się do warunków otaczającego życia, czy to na skutek realnych powodów wynikających z przesądów i nierówności, na jakich oparte jest społeczeństwo. Didier w pierwszym dramacie Hugo (Marion de Lorme, 3829), Antony w dramacie Aleksandra Dumas