obraz5

9

FUNKGE RYTUALNE KULTURY MEDIALNEJ

Twierdzenia Goethalsa oraz Gerbnera i jego współpracowników o religijnym charakterze telewizji, omawiane w poprzednim rozdziale, wiążą się z poglądem, że treść większości programów telewizyjnych pełni funkcje rytualne. Również wielu innych badaczy wskazywało na pewne rytualne funkcje treści programów telewizyjnych oraz innych dziedzin kultury popularnej, niemniej kwestię telewizji oddziela się tutaj od tego mniej ugruntowanego poglądu, choć dotyczącego szerszego zakresu. Literaturę odnoszącą się do treści medialnych i kultury popularnej należy omówić oddzielnie.

Po części przenosimy teraz uwagę z formy medialnej na treść medialną, analogicznie jak w przypadku przejścia od rytuału do mitu. Literatura na temat mitu i pojęć pokrewnych, obecnych w treściach medialnych i kulturze popularnej, jest rozległa i różnorodna. Choć oczywiście poszczególne ujęcia wykazują istotne związki, większość litera-tury na temat mitu nie zależy bezpośrednio od koncepcji rytuału. Również większa jej część skupia się przede wszystkim na strukturze tekstu i na samych artefaktach. My wszakże stawiamy sobie inny cel - prześledzenia roli owych tekstów w rytuale. Aby uniknąć wciągnięcia przez rozległą literaturę dotyczącą mitu i osłabienia koncentracji na rytuale, naszą uwagę skupimy raczej na funkcjach treści medialnych niż na treściach medialnych i kulturze popularnej jako takich. Chodzi o to, że irkst lub artefakt - choćby posiadał bardzo wyraźną strukturę mityczną - nie jest elementem rytuału, dopóki nie jest wykorzystywany przez ludzi i nie działa w taki właśnie sposób.

badania te dotyczą trzech dziedzin: mitu i rytuału, przeżyć wewnętrznych oraz kształtowania ról społecznych.