Te główne punkty i znakowane trasy turystyczne całkowicie zaspokajają potrzeby większości turystów, pozostawiając jednocześnie nietknięte najcenniejsze zasoby parku. Z zadowolenia turystów cieszą się mieszkańcy zaangażowani w biznes turystyczny, co prowadzi do stosunkowo harmonijnych stosunków w relacjach „ludzie i park”. Osiągnięcie takiej sytuacji w WPN było możliwe dzięki zaplanowanemu i zintegrowanemu systemowi zarządzania, który łączy priorytety ekologiczne z potrzebami rekreacyjno--edukacyjnymi, będącymi również w kompetencjach parku narodowego.
W Europie obserwuje się nową tendencję do organizowania na obszarac chronionych tzw. systemów zarządzanych stref, w ramach których są określane form aktywności gospodarczej i rekreacyjnej dozwolone na danym fragmencie obszaru Strefowy podział terenu chronionego może być np. taki:
• strefa sanktuarium (rdzeń obszaru chronionego):
- zamknięta dla wszelkich form rozwoju turystycznego,
- wstęp ograniczony tylko do pracowników parku, naukowców prowadzącyc prace badawcze;
• strefa cicha:
- wstęp ograniczony do małych grup (12-15 osób) przebywających w towarzyst wie przewodnika;
- zwiedzanie dozwolone jedynie pieszo, na nartach biegowych, rowerem, konn lub łódką, kajakiem lub pontonem po ściśle wyznaczonych szlakach;
- brak infrastruktury turystycznej w postaci bazy noclegowej i gastronomicznej:
- duża rola strażników parkowych odpowiedzialnych za koordynację ruchu turystycznego;
- reklama ograniczona do informacji na temat wycieczek przyrodniczych w małych grupach z przewodnikiem;
• strefa rozwoju turystyki podporządkowanej priorytetom obszaru chronioneg z ograniczeniem rozwoju dodatkowej infrastruktury:
- wykorzystywanie istniejącej bazy noclegowej i gastronomicznej, kemping dozwolony w wyznaczonych miejscach;
- nieinwcstowanie w dodatkową infrastrukturę turystyczną;
- ruch samochodowy ograniczany lub utrudniany;
- dozwolone różne formy turystyki, zgodne z charakterem chronionego obszaru:
- dopuszczalna jest reklama w ograniczonym zakresie;
• strefa rozwoju zrównoważonych form turystyki:
- rozwój infrastruktury i form turystyki adekwatny do charakteru obszaru, na małą skalę, zgodnie z lokalnym stylem i architekturą;
- popieranie rozwoju turystyki o charakterze przyrodniczym, kulturowym i edukacyjnym;
- ograniczanie turystyki samochodowej i popieranie transportu publicznego;
- dozwolona uczciwa promocja;
• strefa otuliny przylegająca do obszaru chronionego:
- większa swoboda w rozwoju infrastruktury;
- działalność gospodarcza zgodnie z zasadami ekorozwoju;
- menedżerowie terenów chronionych wspólnie z lokalnymi organizacjami